Ja ineens ben je dan weer even de kluts kwijt,
als ik bij mezelf na ga :
wat mis ik dan ?
wat aan mijn mam mis ik dan.
Het is gewoon weer even denk ik dan dat gehele plaatje.
Tegenwoordig pak ik een kwast een stuk linnen en schilder de drukte uit mijn hoofd.
Ik kan totaal niet tekenen , maar vindt het niet belangrijk dat iets wat lijkt.
Het lijkt wel wat ruimte te geven even een kwast , pen of papier te pakken,
Tranen eruit laten, maar niet de rem er af ( die rem lijkt er af en toe nog flink op te zitten) anders kan ik niet meer functioneren.
In November komt het boek leven zonder ouders uit, begin september gaf de schrjfster hiervan een kort interview.
Ze zei wel iets nutttigs :
dat je een keer moet leven zonder ouders dat vindt iedereen normaal
Natuurlijk is dat ook de normale gang die een mens hoort te gaan.
Als ik de verhalen lees van wat een mens moet meemaken, je kind moeten missen , je partner noem maar op , het gebeurt en je gunt dat niemand en ik denk vele malen zwaarder.
Er is veel over geschreven.
Het doel van dit boek was mensen laten zien dat ook het leven zonder ouders een flinke impact kan hebben op iemand.
Vandaag is mijn kleine grote man alweer zes en noem mijzelf een gelukkig mens dat ik dit samen met al de mensen die mij dierbaar zijn kan vieren.
Bep, Sarjanny en Marry bedankt voor jullie lieve en trouwe reacties.
anke