op 9 aug. j.l. hebben wij onze 25-jarige lieve zoon dood gevonden in bed. s'nachts had hij een epileptische aanval gekregen en we zijn bij hem gebleven tot hij weer rustig ademde. dit deden wij altijd als hij een aanval kreeg.uit onderzoek is gebleken dat hij kort na die aanval moet zijn overleden, waarschijnlijk is zijn hart ermee gestopt. dat beeld die volgende morgen toen wij hem vonden zit op mijn netvlies. ook hadden wij geen idee dat hij aan een aanval zou kunnen overlijden. dit is ons ook noooit medegedeeld. misschien maar beter zou je nu kunnen zeggen , anders hadden wij hem misschien als een kasplantje behandeld. we hebben hem overal naar toe laten reizen, en dat deed hij ook vaak alleen. eind februari is hij van een driemaanden durende reis teruggekomen door australië en nieuw-zeeland. zo heeft hij heel veel landen gezien .hij heeft ook nog vrijwilligerswerk in ghana gedaan.onze troost is dat hij zoveel in zijn leven heeft gedaan en uit het leven heeft gehaald wat er in zat en geleefd heeft alsof hij die rotziekte niet had. moest dit even kwijt. we missen hem verschrikkelijk en elke dag is weer zwaar om door te komen en tot ons te laten doordringen dat we hem nooit meer horen en zien.het is zoals jos brink het zo mooi heeft geschreven. rouwverwerking is als een slopende ziekte. je denkt dat je niet meer geneest maar dan wordt je stapje voor stapje toch weer beter. ik hoop het..