verdriet mijn moeder haar verdriet

Dagmar

12-08-2007 20:54

Mijn naam is dagmar en ik ben 33 jaar oud, ik heb 2 kinderen van 4 en 6 en ben getrouwd met Arne. Op 21 februari heb ik mijn vader verloren aan een hersenbloeding. Hij was pas 55 jaar, trotse opa en in de bloei van zijn leven. Ik hoop dat ik hier steun kan vinden en een richting kan vinden hoe ik met mijn moeder verder moet. Ik heb zoveel verdriet van het verdriet dat zij heeft (en het daarbij komende egoisme, verbitterdheid, depressie, ze luistert niet, ontloopt hulpverlening, begint te schermen met zelfmoord) dat het mij van binnen kapot maakt en ik geen ruimte heb om te rouwen om mijn vader. Ik heb het gevoel niet alleen mijn vader verloren te hebben, maar daarmee ook mijn mama. Nu zeker na mijn vakantie is het veel zwaarder geworen iets wat ik niet verwacht had aangezien ik juist zo uitgerust thuis gekomen was. Ik heb gevraagd om mij een tijdje met rust te laten omdat ik de dingen moet relativeren en afstand moet nemen, maar mama trekt alles naar zichzelf toe, geeft zichzelf de schuld en roept dat ze geen moeder meer is en geen oma meer mag zijn. Ik heb de deur niet dicht gegooid, ik wil alleen wat tijd voor mezelf zodat ik straks ook haar weer kan steunen. Hoe kan ik tot haar doordringen?

yvon

13-08-2007 08:39

Hoi Dagmar,

Allereerst mijn medeleven met het verlies van je vader.

Zo te lezen is je moeder overdonderd door verdriet en schopt tegen jou, haar dochter aan. Voor anderen houdt ze zich waarschijnlijk sterk(-er) en reageert haar woede, verdriet en wanhoop op jou af. Laat dit je niet weerhouden thuis te komen, al is dat met lood in je schoenen. Vertel dat jij net zoveel verdriet hebt en dat het voor jou nu dubbel zo zwaar is omdat je naast je vader nu ook een beetje je moeder kwijt bent…….Biedt haar steun maar vertel haar dat zij je moeder is en dat jij ook van haar steun en begrip verwacht. Vraag haar rekening te houden met je kinderen als zij ook op bezoek zijn.

“Troosten is aandachtig luisteren zodat gevoel en emotie naar buiten kan stromen” (Manu Keirse).

Pas op jezelf en praat eventueel met de huisarts over de situatie en onthoud dat je moeder, uiteindelijk, heel trots op je zal zijn voor de steun en vertrouwen die je haar in deze periode schenkt…

liefs,

Yvon