gewoon eff praten

  • inge

    hallo

    eff me eigen voorstellen

    ik ben een vrouw van 45 jaar .2kinderen die al uit huis zijn

    ik ben verleden jaar mijn moeder en mijn man verloren

    en nu een jaar later voel ik me ……..ja hoe voel ik me eenzaam denk ik

    hij was me maatje en me moeder ook

    ik heb geen broers of zussen dus ook niks om over vroeger te praten

    ik mis hem zo erg…….

    nu ben ik een goede vriend tegen gekomen en hebben lekker zitten praten

    over vroeger zijn vrouw is ook overleden

    maar op een dag vertelde hij dat hij verliefd op me was………mijn god ik dacht

    hoe is dat mogelijk maar ja dat kan gebeuren………ik heb dat gevoel niet moet er ook niet aan denken

    maar er zijn meer vrouwen van mijn leefdtijd die dit mee maken……..hoe pakken jullie je leven weer op ik vindt de zaterdag avond het ergste ik ben geen mens die alleen uit gaat of naar een hobby clubje gaat soms denk ik wel eens ik zou wel eens gezellig uitgaan dansen en zo maar met wie? ik heb niet zo veel vriendinen

    en die ik heb zijn getrouwd dus een avondje stappen zit er dan niet in

    ik zit er in de knoop met me zelf ik weet het af en toe niet meer

    mijn kinderen zijn schaten hoor maar hebben wel de eigen leven

    ach ik denk ik schrijf het eff op ik weet niet hoe ik mijn gevoel moet beschrijven

    verdriet.boos.eenzaam alles komt te gelijk

    bedankt voor het lezen

  • Jeanine

    Hoi Inge,

    Goed van je om hier van je af te schrijven. Het helpt echt!

    Je hebt het wel ontzettend te verduren gehad door 2 geliefde naasten snel achter elkaar te verliezen. En het feit dat je geen broers en zussen hebt om e.e.a. mee te delen lijkt me erg moeilijk. Mijn moeder ben ik ook bijna een jaar geleden verloren. Da's verschrikkelijk en het missen wordt steeds meer. Maar het is goed zo, ze was 84 en heeft een mooi leven gehad. Met veel kinderen, kleinkinderen veel fijne dingen maar ook veel verdriet.

    Dit prikbord steunt me enorm als ik zie hoe anderen ermee omgaan.

    Schrijven en met elkaar praten erover helpt je verder. Kom lekker vaak hier en schrijf van je af meid. Je staat niet ALLEEN.

    Ik wou dat ik wist hoe je verder moet. Maar mogelijk kunnen op den duur alle fijne herinneringen aan je man en moeder je troosten en de kracht geven om door te gaan! Bedenk dat zij jou kunnen zien en ze willen dat je probeert je leven weer op de rails te zetten.

    Ik wens je veel sterkte en je weet het: op dit prikbord is altijd wel iemand!!!

    Groetjes Jeanine