Vorige week is mijn vader plotseling overleden door een hersenbloeding. Drie jaar geleden heeft hij een groot herseninfarct gehad en heeft zich door keihard knokken weer een menswaardig bestaan gehad (zichzelf verzorgen, lopen, lezen). Doordat mijn moeder de zorg niet meer aankon is hun relatie nog slechter geworden. Het liefst had zij hem naar een tehuis laten gaan; dat heb ik een half jaar geleden kunnen voorkomen, zodat mijn vader tot op de laatste dag nog thuis is geweest. Mijn moeder mist mijn vader wel, maar heeft nu rust. Ik mis mijn vader heel erg en vraag mij af of ik de enige ben die hier moeite mee heeft.
Een bedroefde zoon