herma schreef:
>
> Vorig jaar oktober kregen wij te horen dat mijn man een zeer
> kwaadaardige hersentumor had. Hij was nooit ziek en we waren
> al 33 jaar getrouwd.
> We deden heel veel samen, waren eigenlijk onafscheidelijk en
> toen dat vernietigende bericht.
> Eind februari stierf hij en het is net alsof het verdriet en
> het gemis met de dag toeneemt. Ik kan de hele dag wel huilen
> en ik vraag me af of dit normaal is. Ik heb m'n emoties echt
> niet onder kontrole. Ik hoef maar naar zijn foto te kijken of
> daar komen de waterlanders alweer. Ik vind dit best genant,
> want ook als er gezongen wordt of er is iets roerends op tv,
> dan zijn ze er alweer.
> Ik vraag me af of dit ooit weer over gaat.
> Ik mis hem zo verschrikkelijk en voel me zo ontzettend alleen
> zonder mijn maatje.
> Ik zou graag met iemand van mijn leeftijd (vrouw, 60) praten,
> die dit ook heeft meegemaakt. Misschien helpt dat.
> Ik wens iedereen hier heel veel sterkte!
dag herma,ja onvoorstelbaar he wat een verdriet het geeft wanneer je je partner verliest.
mijn man is vandaag precies 16 weken geleden aan een hartinfarkt gestorven,
hij was thuis van zijn werk want had een peesontsteking in zijn arm,
had voor smiddags nog een afspraak bij de huisarts,toen ik tegen tienen met koffie binnenkwam,zag ik dat hij lang niet lekker was.
heb toen tegen hem gezegd,trek je jas maar even aan,dan rijden we nu alvast even naar de groepspraktijk,waren vrijwel direkt aan de beurt,de arts heeft hem beluisterd,en verwachte dat hij naar de cardiooloog moest voor een stroom stoot,er zou nog even een hartfilmpje worden gemaakt door de assistente.
hij is met haar meegelopen,deed de deur open en weer dicht,en is direkt achter de deur dood neergevallen,onbegrijpelijk.
met man en macht hebben ze er nog alles aan gedaan wat mogelijk was,4 artsen,2 ambulanches,en nog een gespecialeerd team van het umcg,wat onder politie begeleiding hier nog is gekomen,helaas mocht het niet meer helpen,zo rond de klok van 12 kreeg ik te horen dat het echt was afgelopen.
wij waren dit jaar 30 jaar getrouwd geweest wanneer hij nog geleefd zou hebben,het was een schat van een man,ook wij deden heel veel samen,hij is 56 jaar geworden en ik word 53,hebben gelukkig het laatste jaar al wat vaker genoten van bv een weekendje weg,en het werken niet meer steeds op de eerste plaats gezet,ben daar erg blij om.
hebben 2 zoons,waarvan de oudste verst gehandicapt is,ook mede daardoor hadden wij een hele sterke band met elkaar gekregen,want ook dat is een moeilijke weg om te accepteren.
9 maart is hij gestorven,zelf geloof ik dat hij nu in de hemel mag zijn en dat hij het niet beter kan krijgen,maar ja hier op aarde is er een groot gemis wat echt niet in een paar maand is te verwerken.je zou het wel graag willen,want een mens wil nu eenmaal geen pijn voelen,en graag lekker in zijn vel zitten.
zelf vertrouw ik erop dat alles eens weer goed zal komen,al zal het nooit weer worden wat het geweest is.
hoop dat je veel lieve mensen om je heen mag hebben,die je een klein beetje kunnen helpen,probeer toch om de fijne dingen die er vast nog wel in je leven zijn,
daar een beetje van te kunnen genieten.
onze maatjes zouden toch niet willen dat wij hier in een hoekje gaan zitten om weg te kwijnen?
ja ik zeg dit nu allemaal wel,maar denk ook heel vaak anders,ben dan boos op alles en iedereen,en soms kan je hart zo;n pijn doen en lijkt het of het nooit weer over zal gaan.
mijn man vond het liedje van ede staal een groninger zanger die ook al is gestorven,prachtig.
het het nog nooit zo donker west of het word altied wel weer licht.
dat gun ik jou ook,dat dat eens weer mag komen.
veel sterkte toegewenst.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
