Lieve Loes,
Het is waar wat Yvon zegt , mijn ervaring is dat mensen het niet aan je zien ,
je zult ook merken dat de hoe gaat het met je ? vraag ook steeds meer uitblijft.
Juist na het verstreken eerste jaar heb je het nodig.
Praten laat het de mensen om je heen weten hoe je je voelt, hoe lullig het ook klinkt niet van iedereen kan je de steun verwachten die je zo nodig hebt. Soms heb ik zelf ( schoonpa 1 jan. 2004 , 28 sept 2004 mijn mams, 4 mei 2005 mijn vader en november r aan zeldoding) nog wel eens moeilijk moment en tegenwoordig ga ik dan even naar mijn lieve collega Yvon om even te kletsen en dan vraag ik altijd vindt je het dan niet raar? Dat ik het vandaag weer even heel moeilijk heb.?
Lieve Loes.
Het is zo makkelijk gezegd laat alles wat je overkomt met betrekking tot het overlijden van je lieve man gebeuren.
Boosheid, woede, onmacht, geen zin in het leven, verdriet of mss juist nog wel niet,
goede momenten hele slechte momenten , alles.
Je kunt het je niet voorstellen en het is een ontzettende klim die berg op, maar als je eenmaal zover bent dan deel ik op de top het uitzicht met je.
Sterkte.
anke