rouwverwerking.startpagina.nl

voor de laatste keer over pathologische rouw

  • Anonymous avatar

    Daatje & ? (17-12-2007)

    Beste prikkers,

    Wat zit ik me nu te ergeren aan jullie berichten. Leest er hier dan NIEMAND wat ik opschrijf? Lezen jullie nu echt allemaal alleen maar wat jullie WILLEN lezen?

    Heb ik ooit ergens gezegd dat je ziekelijk bezig bent als je op bepaalde dagen in de put zit en veel verdriet hebt om je verlies? Ik geloof het niet.

    Heb ik ergens geschreven dat het normaal is dat de pijn blijft, het gemis niet overgaat en dat de verdrietige dagen zullen blijven? Ja!

    Heb ik duidelijk uitgelegd dat er van pathologische rouw pas sprake is wanneer het ELKE dag je leven OVERHEERST? En dus niet zo nu en dan een dagje. En natuurlijk denk je elke dag aan diegenen die je bent verloren, maar daarnaast kun je nog functioneren, werken, leven. Kun je dat niet meer en is het enige wat er in je hoofd omgaat het verlies van je dierbare, dan is dat niet normaal.

    Je bent toch ook geen alchollist als je in het weekend 10 bier drinkt? Wanneer je elke dag 10 bier drinkt vertoon je wel ziekelijk gedrag.

    Ik vind het ook heel jammer dat er mensen zijn die haantje de voorste zijn om mij te bekritiseren om mijn eerste bericht. Als ik dan vervolgens met een enorm persoonlijk verhaal kom om het te illustreren en om uit te leggen dat mijn motivatie hiervoor niet uit de lucht komt vallen, dan is maar een klein deel van die mensen die hierop reageert. Heel jammer. En dan nog vragen ‘komen we hier om elkaar te steunen?’.

    Nou, mijn intentie was goed. Ik wil alleen hen helpen die hebben doorstaan wat ik te boven ben gekomen. In mijn ogen bestaat pathologische rouw, ik kan niet ontkennen wat ik zelf heb meegemaakt en ondervonden. Een ieder moet geloven wat hij/zij wil, dat respecteer ik. Maar respecteer dan ook MIJN visie hierop.

    Mijn conclusie is dat steun hier voor mij niet valt te halen. Niet met betrekking tot mijn project en zeker niet met betrekking tot mijn verhaal.

    Het moge duidelijk zijn dat ik mijn naam heb gewijzigd van Lynn, naar Daatje met een prachtige datum erachter. Dat is de datum waarop ik hoop eindelijk mijn eigen, levende, gezonde vlees en bloed in mijn armen te houden.

    Ik ga verder met mijn project, met mijn leven. Ik stop mijn energie liever in het voldragen van deze zwangerschap dan in het druk maken over deze kwestie.

    Ik wens jullie allemaal het beste en dat is gemeend.

    Groetjes Lynn

  • Anonymous avatar

    anke

    Hoi Daatje

    Ik was eerste die reageerde op je bericht van pathologische rouw.

    Dat dit de nodige disscussie met zich mee zou brengen , was niet zo moeilijk in te schatten.

    Hoe lastig ik het ook vind te zeggen voor de anderen die hier schrijven en het nog heel moeilijk hebben met hun verliesverwerking.

    Ik denk ook dat er pathologische rouwende mensen bestaan en dat zeg ik! Ik heb het me zelf (zonder dat ik wist wat pathalogische rouw was) wel eens afgevraagd of mijn verliesverwerken wel“normaal” was.Ik heb ook het idee dat je studeert om aankomend hulpverlener te worden? Dan zou ik je graag wat willen meegeven, blijf vooral goed bij jezelf , helaas heb je de boeken nodig in deze maatschappij, blijf dicht bij je eigen gevoel dan bereik met het aanbieden van hulp heel veel.

    Ook eerlijk, er waren wat woorden , waarbij mijn haartjes rechtovereind gingen staan, maar dat heb ik je ook geschreven.

    Daatje er staat je wat moois te gebeuren en ik kan me voorstellen dat dit ook een ontzettende spannende periode voor je kan zijn ,

    ik wens je dan ook heel veel geluk en hoop dat je de zwangerschap tot een goed einde mag volbrengen.

    groetjes anke

  • Anonymous avatar

    sarjanny

    Hai Daatje;

    Het is voor mij , denk ik , helemaal duidelijk , dat heb ik de vorige keer ook al proberen te zeggen.

    Wil hier dan ook niets meer over kwijt !!!!

    Ik wil je wel een hele mooie maar bovenal een goeie tijd toewensen. Ik hoop , en met mij velen denk ik , dat de donkere maand december jou een giga lichtstraal zal brengen…….

    Veel geluk , sterkte en succes met alles !!!

    groeten van mij;

    Sarjanny

  • Anonymous avatar

    anne-marie

    Beste Daatje,

    Ik wil je heel graag begrijpen, en ik wil je van harte feliciteren met je zwangerschap.

    Maar ik hoop dat je ook wil proberen om mij te begrijpen. Pathologie is ziekteleer. Ik heb die definitie niet verzonnen, dat komt uit het woordenboek en de encyclopedie. Ik heb een heel moeilijk jaar gehad, en heel veel anderen uit de groep die op deze site mailen hebben ook heel moeilijke tijd door het verdriet van hun dierbaren, partner, kinderen, ouders, broer, zus, vriend, vriendin. .De maatschappij is niet blij met verdrietige mensen. Ik merk dat iedereen mij het etiket ziek probeert op te plakken. Je heb vast een depressie of nog erger een postnatale depressie, je hebt een burn out, ga naar de psychiater, eet een hand pillen. Dan komt het allemaal weer goed. En al een jaar zeg ik, ik ben niet gek, ik ben ook niet overspannen, ik ben alleen heel, heel, heel erg verdrietig. Verdrietig zijn is geen ziekte, het is normaal dat ik verdrietig ben, het zou pas raar zijn als ik het niet was. En mijn verdriet is levenslang, ik zal altijd de moeder van mijn overleden kinderen zijn. Pathologie is ziekteleer, en toen jij met dat begrip op deze site kwam hebben er mensen gereageerd, wat had je dan verwacht, daar zette je het bericht toch voor neer? Maar je moet ook begrijpen dat ik en vele andere mensen op deze site helemaal niet ziek gevonden willen worden ook al zijn we heel, heel, heel erg verdrietig. Weet je waarom we op deze site (en ik ook op de lieve engeltjes) mailen? Omdat we hier lotgenoten vinden, die ons niet ziek vinden, die ons niet zielig vinden, maar die mailen, ik begrijp dat het moeilijk voor je is. Ik denk aan je, hou vol. We zitten niet te wachten op iemand die zegt dat onze rouw pathologisch is, en dus ziekelijk, want dat betekent het woord nu eenmaal. Wij zijn verdrietige mensen, die steun bij elkaar zoeken.

    Nogmaals veel succes met je zwangerschap en ik hoop van harte dat het goed met je gaat en met je kind, groetjes van Anne-Marie, moeder van Gabriël* en Robin*

  • Anonymous avatar

    Marry M

    Hai Daatje

    Eigenlijk ben ik hier nooit meer op de site, lees zo nu en dan berichtjes van de bekenden en daar blijft het dan ook meestal bij. Heb hier een jaar lang dagelijks veel en heel veel geschreven en gereageerd. Het was toen voor mij een soort dagboek en ik vond het zoo geweldig, de erkenning en de herkenning hier. Maar toch……het is nu bijna 2 1/2 jaar geleden dat mijn man overleed kreeg ik steeds meer en meer het gevoel dat ik verder was en dat ik me niet meer dagelijks wilde en kon bezighouden met rouwverwerken. Er kwam steeds meer blijdschap en vreugde in mijn leven met natuurlijk zo nu en dan een dieptepunt. Dieptepunten die ik ook zeker ten volle ben ondergaan maar ook steeds meer merkte dat ik de andere dag weer vooruit ging kijken en ook echt blij kon zijn. Zit nog wel op een site met lotgenoten, maar dat is anders dan hier. Daar is ook tijd en ruimte voor een grap en een grol. Want daar had ik ook erg veel behoefte aan en dat miste ik hier. Werd hier steeds vaker triestig als ik hier te lang bleef hangen, alsof het een ander wereldje was hier. Maar ik weet ook dat dat voor iedereen anders voelt. Ieder beleeft zijn rouw op zijn eigen manier en daar is geen tijd of schema of wat dan ook voor. En daarom respecteer ik een ieder hier!! En ik moet ook eerlijk zeggen dat ik een ….en ooooooh ik zeg het heel voorzichtig… heel groot verschil vind of je een kind verliest of een partner/ouder. Ik kan me er alles bij voorstellen dat als ik mijn kind zou verliezen mijn leven zinloos zou worden. En dus ook de rouw op een andere manier zou beleven.

    Nou ik heb van alles gezegd nu en eigenlijk ook niets pfffffff Maar toch wil ik even zeggen dat ik wel je verhaal goed gelezen heb, en naar mijn gevoel ook heel goed begrepen heb. Jammer dat er soms zo negatief op gereageerd is.

    Maar gefeliciteerd met je zwangerschap en ga lekker genieten!!

    hartelijke groet Marry

  • Anonymous avatar

    Edith

    Ik schrijf eigenlijk nooit meer maar kijk nog wel heel af en toe. Heb deze discussie nu gelezen. Ik weet het niet maar ik denk dat ik wel een beetje voel wat Lyn bedoelt. Ik ben vorig jaar zomer helemaal vastgelopen in de rouw om mijn vriend die nu ca. 3 jaar geleden overleden is. Ik kan niet verder. Leef niet meer. Ben de afgelopen maanden 10 kg afgevallen, werk niet meer op het moment, en ook andere sociale contacten zijn veelal verbroken. Heb gelukkig zelf ingezien dat het helemaal fout ging en heb hulp gezocht. Sinds vorig jaar november ben ik in behandeling en het gaat allemaal nog heel moeizaam. Kortom ok functioneer nog steeds niet goed. Werk nog steeds niet en kan het soms niet opbrengen om sociaal te zijn. Trek me liever terug. Bang voor al het verdriet wat nu, na 3 jaar, naar boven komt. Hoe het heet weet ik niet en dat kan me ook niet zo veel schelen. Het enige wat ik er van kan zeggen is dat het heeeeel rot voelt en dat ik er heel hard aan moet werken om hier weer bovenop te komen. Ik ben er nog lang niet maar ik hoop dat ik ooit weer kan zeggen: Ik leef weer.

    Edith

  • Anonymous avatar

    loes

    Lieve,Lieve,Edith,

    ik weet hoe je je voelt,heb geen idee hoe oud je bent,en weet niets van jouw situatie,vertel er eens iets van als je kunt.

    maar ik weet als je heeeeel veel van iemand gehouden hebt is dit niet ineens over!!

    het is al knap dat je weer interesse hebt voor het prikbord en!! een briefje schrijft.

    laat alles toe,wil je je terugtrekken doe dat dan,het geeft niet.

    en zoek alleen de mensen op waarbij het goed voelt.

    heel goed dat je hulp heb gezocht,maar vergeet niet dat de hulp ook vaak in je omgeving kan voorkomen.

    een vriend of vriendin of je familie.

    ben niet bang om je gevoelens te tonen.

    misschien kunnen wij helpen,zodat je je niet meer zo rot voelt,en je leven weer kunt oppakken.

    dikke kus van Loes

  • Anonymous avatar

    anke

    Lieve Edith

    Rouw kunnen we ook niet in hokjes stoppen,

    ieder doorloopt zijn proces op zijn eigen manier,

    dat het verliezen

    sen van iemand veel met je doet is zeker.

    Edith wat ontzettend moedig dat je probeert om te gaan met dat intense verdriet.

    Een zware weg.

    Ik weet nog wel dat ik me bijna anderhalf jaar hier op het prikbord voorstelde en mijn verhaal schreef .

    Soms bekroop me een schuldgevoel , want ik was alleen maar mijn ouders kwijt.

    wat als……..het kan veel erger dacht ik.

    Wat doe ik hier?

    Nee verdriet heb je om de mensen die je verliest , wij zijn degene die pijn ervaren, al moet ik er natuurlijk niet aan denken zoals Marry zei: je kind te verliezen of je partner.

    Ik kon ook niet functioneren , maakte fouten op mijn werk, geen eetlust, was intens vermoeid en mijn hele sociale leven intereseerde me geen barst.

    Lieve Edith en alle andere prikkers veel sterkte met de weg die jullie gaan.

    xanke