mijn ervaring met pathologische rouw (anne-marie e.a.)

• 

  Lynn

  14-05-2007 08:44

  Hoi Anne-marie en anderen,

  Hoe aangrijpend en prachtig verwoord ik jullie verhalen ook vind, ik denk toch niet dat jullie helemaal begrijpen wat er met pathologische rouw bedoelt wordt.

  Ik heb al eerder geschreven dat de pijn blijft, het verdriet gaat niet weg. Het is niet zo dat als het 365 dagen geleden is dat het ineens over is. Nee, in tegendeel.

  In het oogpunt van mijn studie en mijn beroep kan ik niet zeggen dat pathologische rouw niet bestaat.

  Hoe zeer ik mij ook had voorgenomen om mijn bezoek aan dit forum geheel professioneel (buiten mezelf om) te houden, zal ik jullie nu toch mijn eigen ervaring met pathologsiche rouw vertellen. Misschien dat jullie mij dan ook wat beter begrijpen.

  Ik heb twee keer een miskraam gehad. Een keer met 7 weken en een keer met 11 weken. Die laatste keer was voor mij zo aangrijpend, ook door wat ik toen gezien heb. Er was gewoon een mini babietje uit mij gekomen, MIJN babietje en daar moest ik afscheid van nemen. Rouwen om de dood van iets dat nog niet eens levensvatbaar was. Ik vond het zo dubbel, want tóch vond ik dat mijn kindje wél geleefd had. In mij had het geleefd.

  Wat erbij kwam was dat deze miskraam plaatsvond nog geen 3 maanden nadat mijn schoonmoede aan kanker was overleden. Het was dus dubbel zo zwaar.

  Het eerste halfjaar voelde ik me afschuwelijk, zat constant plaatjes te zoeken van babietjes van ongeveer 3 mnd zwangerschap. We hadden al wat spulletjes en kleertjes gekocht een week daarvoor, want er was grote uitverkoop in de Hema. Hele middagen heb ik met die kleertjes op de bank gezeten.

  Ik ben zelfs gestopt met mijn opleiding.

  Uiteindelijk ging het geleidelijk aan iets beter, maar toen er bijna een jaar verstreken was ging ik weer door een dal. Tot anderhalf jaar na de miskraam heb ik thuis gezeten, ik voelde me nutteloos, depressief, ik kocht niks meer voor mezelf, ging er nog maar 1 x in de week uit voor boodschappen verder zat ik binnen, ik voelde me onwijs schuldig tegenover mijn kindje en tegenover mijn partner. Waarom kon mijn lichaam wéér niet voor mijn kindje zorgen, waarom moest het fout gaan, waarom net nadat mijn partner zijn moeder had gecremeerd, hoe kon ik hem dit aandoen?

  Ik functioneerde dus niet meer. Ik had de pijn en het verdriet en daarbij functioneerde ik niet meer.

  En dát is nu het verschil tussen rouwen en je er op een gegeven moment enigszins in berusten en doorgaan met je leven, terwijl de pijn, het verdriet en het gemis zeker aanwezig blijven en tussen pathologische rouw waarbij het verlies alles overstijgt en je niet meer in staat bent om naar behoren te functioneren.

  Ik kan niet anders, dan voor mezelf erkennen dat pathologische rouw wél bestaat.

  Overigens ben ik er met behulp van een psycholoog bovenop gekomen en dat is het punt geweest waarom ik besloot om deze opleiding te gaan doen.

  In de toekomst wil ik graag aan de slag in het AMC.

  Ik hoop zo ontzettend dat jullie mij nu begrijpen. Het is makkelijk om te roepen dat ik maar moet schrijven dat pathologische rouw onzins is, maar dat kán ik niet. Ik heb het zelf ondervonden en daarom is mijn motivatie zo groot om dit project te doen, het verbaasd me alleen zo dat ik nergens een lotgenoot vindt. Of misschien zijn die er wel, maar willen die hun ervaring niet bestempelen als pathologische rouw. Ik weet het niet…..

  Ik wens iedereen sterkte en ik wil nogmaals benadrukken: als je hetzelfde hebt meegemaakt, betekent dat niet dat je automatisch van elkaar weet hoe je je voelt

  . Dezelfde ervaring, houdt niet in dat men ook dezelfde emoties deelt.

  Lynn

  Rapporteren
• 

  sarjanny

  14-05-2007 10:55

  Lieve Lynn;

  De hele week heb ik je berichtjes en de reacties daarop gelezen , en heb de behoefte gevoeld om te reageren……… maar nu dan wil ik toch aanspreken.

  Heb van het begin af aan je verhaal goed begrepen en denk dat er inderdaad mensen zijn die zo in het verlies en het intense verdriet blijven hangen , dat van functioneren in het dagelijkse gewone leven haast geen sprake meer kan zijn. Het is eigenlijk gevangen zitten in een web………je wilt er wel uit , je wilt wel een kant op, maar je zit vast , gewoon echt vast.

  En hoe je dat dan noemt…….., dat doet er niet toe , het gaat er om dat je beseft ,denk ik, om uit dat web te willen/ moeten en je weer kan gaan bewegen , Bewegen om je leven weer op te pakken , je leven zonder diegene die je zo enorm moet missen……en dat kan zo gruwelijk moeilijk zijn…..

  Ik ben zelf heel dankbaar dat ik dat gevoel van het vast zitten , geen kant op kunnen achter me heb kunnen laten. Want dat gevoel is er , logisch , wel degelijk geweest. Je wereld staat compleet stil , wanneer de dood zo heel dichtbij en intens je leven binnenkomt. Het heeft best een hele poos geduurd ( kwestie van maanden…., ik vond dat al gruwelijk lang……) bij me voordat ik me weer met hele andere dingen bezig kon houden , dat ik weer eens kon lachen , ik weet nog goed de eerste keer dat ik lachte , ik voelde me haast schuldig , ook het aanzetten van de radio , heeft me moeite gekost. Vond eigenlijk dat ik dat zomaar niet kon doen , hoorde het de eerste keren ook niet echt hoor…..maar het was meer het doorbreken van de stilte waar ik moeite mee had. Dat waren ook de maanden dat ik niet naar behoren kon functioneren , het gemis , verdriet , de pijn afijn alles wat met rouwen boven water komt , beheerste mijn leven…… en gelukkig ( God zij dank ) heb ik mijn leven zonder mijn lieve Mam op kunnen pakken , al zit ik soms weer ineens in dat web , zoals afgelopen weken , het beleven van haar laatste dagen hier bij ons en haar dag van heengaan , het regelen van de uitvaart en afscheid nemen , alles komt weer zo in volle hevigheid terug ,overdag …..maar ook ‘s Nachts , moederdag….oh , oh wat is m’n wereldje dan weer klein….

  Ik zei gisteren nog tegen mij man toen we zo bij het graf van mijn Mam stonden : “Dit gevoel van gemis en die grote lege plaats , de pijn , neen dat gaat denk ik nooit meer over “. De dood is zo definitief …..en dus die lege pijnlijke plaats ook…..het zal er altijd zijn.

  Maar ik heb m’n leven weer op kunnen pakken , gelukkig , en hoop dan ook zo dat velen die het nog zo intens moeilijk hebben , toch wat zonnige kanten van het leven zullen en kunnen ( gaan ) zien.

  Want mijn Mam zou nooit willen dat ik niet uit dit leven haalde wat erin zit , dat heeft ze zelf ook zo gedaan !!!!

  Het is soms zoeken naar de vreugdes van het leven, maar ligt ook soms zomaar voor je op straat , of zie je in je tuin ,hoor je in een lied , lees je in een boek, of wordt je hulp aangeboden door een lieve vriend , buur………prikker !

  Lynn , ik vind het enorm dapper dat je zoveel van jezelf heb laten zien , en misschien dat er lotgenoten zijn die zich nu herkennen in wat je hebt geschreven.

  Ik wil je erg veel suc6 en sterkte wensen met je studie , want ook voor jou zal er veel loskomen in de herkenning die je ook daar weer tegen zal komen.

  Ik hoop dat je met je studie , kennis en ervaring velen tot steun kan zijn . Je lijkt me een warm mens, met ook zelf al de nodige bagage op je levensweg………

  Een lieve groet van mij;

  Sarjanny

  Rapporteren
• 

  anke

  14-05-2007 19:21

  Hoi Lynn

  Fijn dat je reageert en petje af.

  Weet je wat ik nu zo anders vind, dat je reageert vanuit de gevoelsmatige kant en ik denk dat je dan met dit onderwerp veel meer mensen bereikt.

  Ik kan je verhaal nog voor me halen , was jij niet degene die het berichtje plaatste over de nieuwe vriendin van je schoonvader?

  Het doet er niet doe.

  Ik vind dat je wel gelijk hebt in je verhaal dat sommige mensen echt hulp nodig hebben omdat het rouwen hen boven het petje groeit, ik zelf zet er nu zo langzamerhand wel een punt achter , twee jaar verder , drie ouders kwijt en een zelfdoding, met het laatste heb ik zeker zo af en toe veel moeite, de waarom vraag , je komt er niet uit , waarom mensen het wel doen en waarom anderen niet, ik vecht nog soms tegen het gevoel dat niet ieder verdriet mijn verdriet mag zijn.

  Je bereikt mij nu veel beter , doordat je ook een stukje van jezelf laat zien en dat vind ik fijn en ik hoop ook dat het je niet al teveel moeite heeft gekost.

  groetjes anke

  Rapporteren
• 

  angela100

  14-05-2007 20:46

  nou lynn.zoals ik al een stukje terug zei is het bereiken van rouwende mensen op deze site niet makkelijk omdat het toch iets heel persoonlijks is en niet iedereen de behoefte heeft om hierop in te gaan.ik wil je nog even zeggen dat ik het moedig vanje vind om hier jouw rouwverdriet te vertellen terwijl je hier eigenlijk niet voor kwam.je hebt mij laten zien dat je een geweldige vrouw bent met een hart op de goede plek.je bedoelingen waren voor mij al duidelijk en ik vond al dat ze zeker niet kwaad bedoeld waren maar deze stap die je nu hebt gezet bewijst at zeker nog eens.wat min eigen rouweraring is,mijn pa is vorig jaar 2 mei plotseling over leden aan een aneurisma.ik ben het aan het verwerken door keihard te werken.maar soms kan ik gewoon in een paniekaanval schieten en moet ik een kaarsje branden of snel naar het kerhof om dat gevoel van hij is dichtbi te krijgen.hoe dan ook het is en blijft zwaar.het missen van iemand die je heeft leren lopen,je heeft beschermd etc etc dat is gewoon niet te bevatten dat je vader nooit meer terug komt.de vragen die je mee kunnen sleuren in gedachten naar een afschuwelijke plek vol van verdriet en gemis.ik had nog zoveel willen zeggen maar ja….

  wat blijft is een leegte,de vraag hoe gaat het met hem waar is hij nu ….

  hoelang het bij mij zal duren voor ik het kan acepteren (mijn grootste opstakel in het rouwen)?ik weet het niet.maar ik heb ook een gezin met grote en kleine kinderen en dus een hele goede rede om te vechten en door te gaan.ik wil jou vanaf hier alle goed toe wenssen met jouw werk.

  gr. angela

  Rapporteren
• 

  Gré

  20-05-2007 13:56

  Hallo Lyn,

  ik heb met aandacht de berichten gelezen.

  en wat mij zo tegen staat is…… dat iemand ooit heeft bedacht om de rouw in 5 fases……. vakjes te zetten.

  Om over dat ene jaar nog maar niet te spreken.

  Er van uitgaand dat elk mens Uniek!! is, mag er toch ook Uniek!! worden gerouwd??

  dus wat Pathologisch??

  groetjes Gré

  Rapporteren