Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
angela100
zoals ik al eerder op het pb heb verteld is mijn pa overleden aan een aneurisma vorig jaar 2 mei.mijn god we zijn gewoon al 1 heel jaar verder.alles is gewoon doorgegaan al had ik vaak het idee dat de tijd stil stond.het verdriet is nog steeds ondraaglijk.elke dag kijk ik naar zijn foto en schreeuw even inmijzelf knalhard dat het nog steeds pijn doet en dat ik hem elke dag nog steeds mis.en nu pas besef ik me hoe ik me heb gewikkeld in het werk,en de dagelijkse drukte.dat is voor mij een manier geweest van rouwen.nee ik heb het niet weggestopt.maar er is iets wat zo raar is geweest.al die tijd had ik gewoon het gevoel dat hij bij me was.als mijn zusje het moeilijk had probeerde ik haar uit te leggen dat hij niet weg is.niet echt teminste.hij zit in mijn gedachten.hij laat me voelen dat het oke is.de dood van mijn pa werd altijd geassosieerd met huismussen.tijdens zijn begravenis,na zijn overlijden in de tuin en zelfs bij mijn broer en zus in huis overal zagen we ze op tijden en momenten dat z,on diertje er niet hoort te zijn.de laatste tijd had ik het gevoel dat ik mijn pa minder in mijn buurt voelde.alsof hij afscheid neemt en verder gaat naar een plek waar hij op ons zal wachten.mischien is het allemaal gek wat ik nu zeg maar mijn ma vertelde dat ze een huismus in huis had die ze eruit heeft gejaagd.mijn kleinere zus vertelde dat ze op haar werk op de schommelstoel buiten had gezeten en dat er al schommelend een merel op de leuning was gaan zitten die er toch wel even heeft gezeten.ze was helemaal onder de indruk ervan.en ik?nooit ene merel gezien.niks.wel mijn vriend .die had er een op de tuintafel gekregen waar hij aan zat.ik ben zelfs heel boos geweest.boos omdat ik denk dat mijn pa al afscheid heeft genomen van mij.omdat we allebij weten dat hij verder moet en ik het ook heb uitgesporken dat hij dat moest doen.ik heb een keer van iemand van dit prikbord gehoord dat ik me niet aan hem moet vasthouden omdat hij niet verder kan.geloof het of niet maar ik wist dat het zover was.hij is naar het hiernamaals of hoe mensen dat ook willen noemen.maar hij hoort me wel.ik denk echt dat hij me hoort.maar ik weet dat ook ik nu verder moet.verder moet met verwerken,rouwen,en doorgaan.alles lijkt nog steeds een enge droom met al het verdriet angst en paniek.maar er is een rustpunt in me.het gaat hem goed.hij is bij zijn familie en vrienden.dat moet ik geloven.dat geloof ik ook.die lieve schat.mijn pa die er altijd was.een super vader,opa en vriend.en ik ben zo trots dat hij mijn vader is.
ik ben zo nieuwschierig of dit herkenbaar is.hoe dan ook,vandaag wil ik iedereen die hier op het prikbord zit bedanken voor alle steun,lieve reacties en medeleven als het me allemaal teveel werd.dank je.groetjes angela mesu
