Mam, nu bent u al ruim 9 maanden niet meer bij ons. Ja, ik weet het, het is goed zo. U was 84 en had een rijk leven gehad en heel lang met papa mogen zijn. Ook veel verdriet en zorg gehad. Vol met kinderen en kleinkinderen. Uw hang naar dat fijne samenzijn en zo'n groot gezin te mogen hebben zorgde ervoor dat u ZOVEEL pijn kon doorstaan. U was nog zo up-to-date en zo begaan met iedereen. Nog zoveel plannen, geestelijk kon u nog wel vijftig jaar verder. Maar lichamelijk was het op. Jammer mam want we missen uw aanwezigheid verschrikkelijk. Gisteren was het koninginnedag. Ik heb gekeken en herinnerde me hoe fijn u dat vond en hoe goed u alle prinsen, prinsessen en kinderen bij naam kende. Dikwijls, zowat elke dag zijn er dingen dat ik denk dat zou mama fijn vinden of dat zou ze zo doen.
Het gemis dat u niet meer hier bent wordt steeds meer. Toch blijft ook steeds het gevoel van “het kon lichamelijk niet langer” weer bovendrijven en dat voelt als troost. Fijn dat u nooit meer pijn hoeft te hebben of benauwd hoeft te zijn. En wat zijn wij rijk dat we zo lang van en met u hebben mogen genieten. U nam een stukje van mij mee maar liet ook een belangrijk stuk in mij achter.
Bedankt mam en tot later!
Liefs van UW Jeanine