Bijna een jaar geleden.

heidie

17-04-2007 23:48

Hallo,
Op 2 mei vorig jaar is mijn vader overleden aan een gescheurde Aneurysma in zijn aorta (buik)
Dit is allemaal zo snel gegaan. Om 10 uur werd ik gebeld dat hij naar het ziekenhuis werd gebracht en toen ik daar kwam moesten we eigenlijk al afscheid nemen. Het afscheid werd gedaan, terwijl de artsen mijn vader klaar maakten voor de operatie. Iedereen (gelukkig was ons hele gezin bij elkaar) heeft nog even een knuffel en een kus kunnen geven, maar meer ook niet, want vrijwel onder het afscheid werd hij de3 kamer uit gereden.
Ze hebben geprobeerd om het de opening te dichten, maar als de artsen er eentje dicht hadden, sprong er ergens anders weer eentje open. Ze konden niets meer doen. Hij is na de operatie ook niet meer bij kennis geweest.
Ik heb (voor mijn gevoel) te weinig afscheid kunnen nemen van hem en mis hem enorm.
Ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer verdriet ervan krijg. Het is nu bijna een jaar geleden en zijn verjaardag komt er ook aan. Ik krijg nu nog op de raarste momenten een paniek aanval en val in tranen. Ik zou zo graag willen weten/geloven dat hij nog bij mij is of iets een teken. De wanhoop, machteloosheid, alles komt weer naar boven.
Vaak heb ik de laatste tijd nachtmerrie over hoe we hem hebben gezien naar de operatie. Hij had 30 liter vocht binnen gekregen, waardoor hij erg opgezwollen was. Een beeld wat ikmaar niet kan vergeten.
Gelukkig heb ik ook mooie dromen, heel gek, maar dan zie ik hem op mijn paard rijden en hij lacht. Uit die droom wil ik niet wakker worden, maar telkens als hij lacht gebeurt dat wel!
Ik voel me leeg, dat is eigenlijk het goede woord. Soms besef ik me ineens weer dat hij nooit meer terug komt en ik hem nooit meer zal zien. Hebben meerdere dat? Ik heb veel mensen om mij heen, maar geen een lijkt mij te kunnen troosten. Ik praat er veel over met mijn zus en vriendinnen, maar uiteindelijk zit je zelf met het verdriet en voel je je alleen, ondanks dat je weet dat de rest van de familieleden er net zoveel verdriet van hebben als jij dat hebt.Je moet het ook zelf verwerken, maar hoe doe je dat. Voor mij is dat nog een vraagteken??
Ik denk dat het nu rond deze tijd ook wel moeilijker wordt en dat het logisch is dat je na een jaar nog steeds verdriet hebt, tenminste dat hoop ik…..
Het is bijna een jaar geleden, maar de laatste twee maanden heb ik het idee dat het gister was dat we toestemming moesten geven om aan zijn leven een einde te maken.
Ik mis hem zo erg……………
Heidie
Iris

18-04-2007 20:48

Lieve Heidie,
Allereerst mijn oprechte deelneming met het verlies van je vader. Tuurlijk is het logisch dat je nog steeds verdriet hebt. Daar staat geen bepaalde tijd voor en het is voor iedereen anders. Ieder heeft zijn eigen rouwproces.
Zeker op momenten wanneer je vader jarig zou zijn of de dag waarop hij is overleden komt het besef dat hij er niet meer is. Word je weer met de neus op de feiten gedrukt. Je kunt nooit meer iets vragen of iets delen wat voor jou belangrijk is. Het is zo definitief… Dit brengt weer herinneringen naar boven aan de dag dat je vader overleed en daarmee komt ook het gemis en het verdriet in volle hevigheid naar boven.
Mijn moeder is half december j.l. overleden en in maart zou ze jarig zijn. Hierdoor werd ik er weer even pijnlijk mee geconfronteerd dat ze er niet meer is. Ik herken dit daarom wel in jouw verhaal.
En ja, hoe verwerk je dit? Tja, ik weet het ook niet zo goed. Ik zit er zelf ook midden in. Voor mezelf heb ik wel gemerkt dat het mij helpt om mijn gevoelens op papier te zetten. Soms in de vorm van een gedichtje en soms flarden van gedachten of alleen maar een woord hoe ik me op dat moment voel. En soms een tekening. Dit schept ruimte in mijn hoofd, waardoor ik makkelijker door kan gaan met de dagelijkse dingen. En als ik moet huilen of boos ben laat ik het maar gewoon komen. Ik voel me alleen maar beroerder als ik het opkrop.
Hopelijk heb je hier iets aan.
Ik wens je heel veel sterkte toe.
Veel liefs
Iris
Marie

18-04-2007 21:45

Dank je voor je reactie,
Het is inderdaad zo dat het pijnlijker wordt als er een datum zoals verjaardag, sterfdag aan komt. ik merk dat nu heel erg en ook het besef van ‘'is het alweer een jaar gelden?’' de boosheid die daar weer bij komt, De tjid gaat zo snel voorbij, terwijl je het nog beleeft als de dag van gisteren.
Ik merk dat ik veel verdriet kwijt kan bij mijn paard. lekker met hem bezig zijn. Even lekker huilen terwijl er niet iemand bij is die je (gedwongen) moet troosten. Daar haal ik wel veel uit.
Ik moet zeggen at het vandaag weer beter ging als gisteren. Het zal nog wel een tijdje duren.
Ook jou wens ik veel sterkte toe.
Gr Heidie
Iris

20-04-2007 13:28

Hoi Heidi,
Ik jojo ook nog heel sterk met mijn emoties. De ene dag is het gewoon beter dan de andere. Maar ik probeer er maar het beste van te maken op dat moment.
Het kan ook heel fijn zijn als er iemand is die je kan troosten.
Mijn ervaring is dat er maar weinig mensen echt bereid zijn om naar je te luisteren. Soms is een luisterend oor alleen al voldoende. Ze hoeven mijn emoties niet te begrijpen of een oplossing te bedenken, maar als ik maar gewoon mijn verhaal mocht doen ook al zeg ik tien keer hetzelfde. Dat zou al een stuk schelen.
Groetjes
Iris

Bijna een jaar geleden.

heidie

Iris

Marie

Iris