rouwverwerking.startpagina.nl

ik mis mijn moeder nog steeds

  • Anonymous avatar

    danielle

    hallo

    mijn moeder is nu bijna 3 jaar overleden. ik was 21 jaar toen ze stierf en zij was 48. Ze had kanker en het ziekteproces was ook een moeilijke tijd. graag wil ik mijn verhaal delen met mensen die ook iemand hebben verloren en nog elke dag met het verdriet rondlopen. het lijkt wel of ik in een circel blijf hangen terwijl de wereld gewoon doorgaat en zegt dat het toch al drie jaar is geleden. toen ik mijn dochtertje kreeg voelde ik me niet meer gelukkig. ik kon alleen nog van haar genieten, maar de andere dingen interesseerde me niet meer. nu 1 jaar verder voel ik me niet beter. Ik mis mijn moeder zo erg en denk de hele tijd als zij er nog was geweest dan…..Ik heb en aantal keren gevraagd dat mijn moeder me moest komen halen want ik kon niet zonder haar leven. die momenten zijn minder geworden, maar zijn nog steeds aanwezig. Dan denk ik weer aan mijn kleine meid en dan moet ik wel verder. Ik voel me nergens meer thuis. ik ben echt zoekende naar een veilige omgeving, maar besef dat ik die niet zo snel zal vinden. ik hoop dat ik iemand ontmoet waarmee ik mijn ervaringen kan delen en die ook behoefte heeft om over het verlies van hem of haar dierbare te praten.

    groetjes danielle

  • Anonymous avatar

    Gré

    lieve Danielle,

    allereerst mijn oprechte deelneming met het verlies van jou moeder.

    meid toch, wat een triest verhaal, maar ik ken het altegoed.

    ook ik had nog jaren later groot verdriet toen ik 21jaar jong mijn moeder verloor door een hersenbloeding.

    een jaar later werd mijn dochter geboren, en wat was ik verdrietig dat zij mijn geluk niet meer deelde.

    ik heb soms tegen de hemel aan geschreeuwd omdat ik dan gewoon radeloos was.

    mijn vader moest in die tijd ook nog zijn been laten amputeren, en dat betekende dat ik en mijn zusje dagelijks naar hem toe wilde, om hem zoveel mogelijk te steunen.

    zelfs nu begrijp ik nog niet dat ik er toch nog zo goed door heen ben gekomen.

    en geworden ben, zoals mijn ouders graag zagen.

    wel keek ik vaak naar mijn kleine meisje, en beloofde haar nooit weg te gaan,

    om haar niet hetzelfde te laten meemaken.

    maar zwaar was het!!

    en niemand die het begreep wat een verloren moeder betekent, omdat zij ze nog hadden.

    tja, ik kan jou geen moeder terug geven, maar wijs je wel op je eigen moederschap.

    jou kleine meid heeft er recht op, om bij jou te kunnen schuilen als het voor haar moeilijk wordt.

    en wees eerlijk zou je zonder haar kunnen??

    echt! ook voor jouw komt er rust als je jou moeder haar rust gunt.

    wat moet zij hebben geleden.

    lieve Danielle probeer al het fijne wat je samen hebt meegemaakt te koesteren, als het kostbaarste bezit waar alleen jij bij kunt komen.

    en vertel tegen je kleine meisje wie haar Oma was, en hoe je haar mist.

    dat geeft weer nieuwe moed om samen verder te gaan naar een zonnige toekomst.

    en als je het niet trekt gewoon prikken hoor.

    hier zijn altijd wel mensen die het maar altegoed begrijpen, en naar je willen luisteren.

    heel veel sterkte! en tot priks

    liefs Gré

    alvast een dikke knuffel van moeder en oma Gré,

  • Anonymous avatar

    Danielle

    Lieve naamgenoot,

    Zo herkenbaar is jouw verhaal voor mij. Mijn moeder is nu 16 maanden geleden overleden, zo in één keer (ze was 59 jaar) Het gevoel wat jij beschrijft ervaar ik ook zo. Je omgeving die hen moeder nog hebben, begrijpen je op de een of andere manier niet!!! Daar komt bij dat ik ook erg jaloers op die mensen ben die hun moeder nog hebben. Ik heb het gevoel dat ik minder van mijn kinderen geniet om het feit dat zij er niet meer is. Mis soms de bevestiging van je doet het goed. Mijn moeder kon altijd leuk reageren als mijn kinderen leuke of nieuwe kleren aan hadden, die krijg ik nu niet meer. En ik heb het gevoel dat ik dat soms ook nog zo nodig heb. Dan denk ik ook van hoe zou ze hier op hebben gereageerd.

    Het gelukkige gevoel van 17 maanden geleden heb ik sindsdien niet meer gehad. Het lijkt heel egoistisch voor je omgeving, maar ik kan er niets aan doen.

    Wel heb ik me opgegeven voor een praatgroep over rouw en hoop dat het dan met mij weer wat beter gaat.

    xxx

    Nou, van een prikker die jou helemaal begrijpt.

  • Anonymous avatar

    Roelinda

    Hoi danielle,

    Ik heb mijn moeder bijna twee jaar geleden verloren aan kanker.

    Ik was net bevallen van onze 2e zoon (6 weken).

    Er gaat geen dag voorbij dat ik haar mis.

    Een moeder kan niet gemist worden, zeker niet als je haar nog zo hard nodig hebt.

    Sterkte met alles, je staat er aan de ene kant niet alleen voor, maar aan de andere kant ook wel, want het is jouw verdriet die alleen jij maar voelt.

    Het lijkt soms wel of het gemis alleen maar erger wordt.

    Er zijn 2 liedjes die ik veel draai, even als je alleen bent met de deur op slot:

    http://www.youtube.com/watch?v=IHagPodxu5g

    http://www.youtube.com/watch?v=EzKSsP1KepI

    Misschien helpt het jou ook met een beetje verwerking.

    Sterkte!

  • Anonymous avatar

    rutger edip

    hey danielle ik lees je gebeurtenis en de tranen vloeien over mijn wangen ik ben een jongeman 39 jaar en mijn moeder is 1 dec 2009 al weer drie jaar dood , ik heb ook nog bijna elke dag dat ik haar mis en dan schiet ik weer vol ik zoek ook mensen die kunnen vertellen of het wel normaal is dat je nog steeds zo kaopot er van bent ik weet me geen raad meer ik hoor graag van je groetjes

  • Anonymous avatar

    adriana

    hoy eerst myn oprechte deelneming aan allen van zon groot verlies ik sta ervoor mama heeft darm en leverk met vele uitzaaingen en longfunctie ban 14 % ik woon in spanje met man met alzheimer en dochter zwaar hartprobleem weet ik is myn mamaarook myn man en kind wat moet ik zegaat me verlaten voorgoed pleasse help me en nombre de dios mama te quiero para siempre help voor wie moet ik kiezen mama of man en kind ook op punt van ….. veel liefs hopeloos

  • Anonymous avatar

    Bo

    Heeaai.

    mijn moeder is toen ik zeven was, overleden ze was pas 37 jaar.

    ze was al ziek vanaf me geboorte. het is volgende week maandag 8 jaar geleden, maar nog steeds heb ik dr last van en mis me moeder nog steeds heel erg.

    ik heb het al die tijd opgekropt, maar nu besef ik dat dat helemaal niet goed is.

    ik ben er nog steeds kapot van.

    ik hoor graag van je ;)

    Liefs Bo.

  • Anonymous avatar

    Margreet

    Lieve Danielle

    als eerste krijg je een knuffel van me. Het is dapper om hier je verhaal neer te zetten en om te vragen of mensen contact met je willen. Aan de reacties te zien willen ze dat. Ook ik wil graag contact. Ik hoop dat je hier veel steun hebt en tot gauw!

    Lieve groetjes,

  • Anonymous avatar

    Anneke

    Hoi Allemaal,

    Mijn moeder is op 03-08-2008 om het leven gekomen door een hartaanval in haar slaap, voor mij in ieder geval en ook wel mijn familie is ze ook compleet onverwacht overleden. Tot op de dag van vandaag gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk en dat ik haar niet mis. De ene dag is kwader dan de ander moet ik wel toegeven. Twee maanden geleden had ik een keer een hele slechte dag en toen typte ik op Google in “ik mis mijn moeder” toen kwam ik terecht op deze site en toen volgende een paniekaanval, want hoe moeilijk ik het op dat moment ook had we er hier gesproken van momenten waar ik nog helemaal niet aan wil denken.

    1 maand voordat mijn moeder overleed leerde ik mijn lieve vriend kennen. De zaterdag voordat mijn moeder overleed heb ik het met mijn vriend er over gehad, dat ik echt helemaal weg van hem was en ik graag hem aan mijn ouders wou voorstellen omdat ik het gevoel had dat hij een blijvertje was (ik had gelijk). Mijn vriend heeft zijn schoonfamilie ontmoet toen we gingen bespreken hoe wij afscheid gingen nemen van zijn schoonmoeder, en nu komen er andere angsten bij mij, want als ik dadelijk ga trouwen zal mijn moeder er niet zijn, zal ik haar trotse blik niet voelen, en wat als ik dadelijk zwanger ben aan wie kan ik dan raad vragen of die kramp wel normaal is en wederom waar is die trotse blik van oma die voor het eerst haar kleinkind vast houd……

    Tuurlijk praat ik hier met mijn beste vriendin over en het helpt wel een beetje, maar toch zij snapt het niet helemaal (gelukkig want dat zou betekenen dat zij ook haar moeder kwijt was).

    Ik zoek langs deze weg iemand, die snapt wat er allemaal door me hoofd spookt, iemand die dezelfden angsten heeft als ik zodat ik me eindelijk niet zo alleen voel met al mijn gevoelens.

    Groetjes,

    Anneke

  • Anonymous avatar

    Sandra

    Beste Anneke,

    Ook ik kwam via google op deze site terecht, jouw verhaal spreekt

    mij zeer aan, heel herkenbaar wat je schrijft, tranen met tuiten bij

    het lezen ervan. Ook ik ben helaas mijn lieve moeder verloren, zij

    stierf op 20-02-2007 na het krijgen van een hartaanval en beroerte 2 dagen ervoor.

    Twee zeer moelijke en spannende dagen in het ziekenhuis beleeft,

    zou ze het halen? zo ja, wordt ze de oude weer? Na 1,5 dag kwam het verlossende

    woord van de specialist: Zij had geen enkele overlevingskans meer en ik mocht beslissen

    wanneer het genoeg was voor mama en de stekkers eruit gehaald mochten worden…..

    Die keuze is werkelijk waar de allermoeilijkste in mijn leven geweest. Ik deelde altijd alles met

    mijn moeder en ineens was ze weg, heel heel moeilijk! Ik heb dit verdriet groot en deels ook

    alleen moeten dragen omdat ik enig kind ben en mijn ouders waren gescheiden. (mijn

    partner en ik waren tijdelijk uitelkaar) Een zeer moeilijke periode brak aan, baan verloren,

    depressief geraakt etc….Gelukkig vonden mijn partner en ik elkaar weer en was ik niet meer alleen.

    Ja, en toen raakte ik zwanger, dolgelukkig alletwee natuurlijk! Maar dan komt het gemis weer zo

    duidelijk naar boven: Mijn moeder had zo graag oma willen worden, dat zei ze bijna wekelijks….

    Dat ze dat niet mag meemaken deed en doet me zoveel verdriet.

    Ik heb een schat van een schoonmoeder, een lieve oma voor onze zoon luc van 1.5 jaar. maar toch,

    je eigen moeder vervangen kan ze niet, het wordt nooit zo ‘eigen’.

    Afgelopen zomer zijn we getrouwd, en dan weer die denkbeeldige lege stoel van mn moeder die mijn

    getuige had moeten zijn en mn zoon op schoot had moeten hebben…

    Ik praat hiet eigenlijk maar zeer weinig zo intens over en ik hoop dat je dit heb willen lezen.

    Zelf denk ik dat het verlies van een moeder nooit over gaat, ook met de jaren niet.

    Wel leer je er op een andere manier mee om te gaan en het een plaatsje te geven.

    Ik wil je heel veel sterkte en geluk voor de toekomst wensen, probeer het een plekje te geven en geniet

    van het leven, het kan zomaar over zijn….

    Lieve groetjes van Sandra