Harriet, eerst voor jou, mijn welgemeende condoleances meis.

Het is vreselijk waar we doorheen moeten, he? Maar alsjeblieft schrijf van je af, het helpt echt, en bovendien is hier iedereen in hetzelfde schuitje, met oneindig veel begrip en geduld voor de worstelingen van een ander.

Vanmorgen heb ik een heel mooi plaatje gezien: de zon die opkwam, en mist boven het water. Ik wou dat ik daar de hele dag naar kon blijven kijken, zonder terug te hoeven naar huis.

Toen ik mijn emails las, was er een bericht van een vriend, die vond, dat ik toch moet beginnen met weer te leven. Maar ik vraag me af, waarom?

Laat mij maar alleen, thuis met de hond en de katten en verder niets.

Straks staat er weer een kast op het programma om schoon te maken.

Dat werkje lucht tenminste een heel klein beetje op, als het klaar is.

groetjes Betty