voor het eerst

Henriet

14-03-2007 22:59

Hallo,
Vanavond ben ik op zoek gegaan naar een site over rouwverwerking en kwam deze site tegen. En heb aandachtig een aantal ‘verhalen’ gelezen. Graag wil ik ook mijn verhaal kwijt.
Afgelopen 23 december is volkomen onverwacht mijn oudste zoon overleden. Zomaar. Hij had griep, voelde zich niet goed en belde naar de dokterspost. Tijdens het bellen is hij overleden. Op 30 december, op zijn 33e verjaardag is hij begraven. Onbegrijpelijk voor mij. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Vorig jaar zijn in februari en augustus 2 zussen van mij aan kanker overleden. Dat vond ik al zo moeilijk. Net of er een gat in mijn hart was geslagen.
Maar nu. Mijn eigen zoon. Pas 4 jaar getrouwd en een kindje van 1 1/2. Ik weet het gewoon soms even niet meer.
Ik denk nog steeds iedere keer dat het niet waar is. Op mijn werk (ik heb een fulltime baan) was er de eerste week nog wel begrip voor, maar nu draait alles weer volop door. Maar juist nu wordt het steeds moeilijker.
Groetjes,
Henriet
GrÃƒÂ©

15-03-2007 06:53

hallo Henriet,
wil je eerst condoleren met jou inmense verlies,
kippevel!
tja, de 1 krijgt meer voor de kiezen dan de ander,maar zal zijn verdriet toch de grootste vinden.
en daar zit hem dan ook vaak het onbegrip, en weinig medeleven.
t,is al weer negen jaar geleden dat mijn schoondochter aan een hersentumor overleed, en mijn zoon bleef achter met een kereltje van 2jaar.
als ik nu terug denk, is het nog niet te geloven dat wij er zo goed door heen zijn gekomen.
nu, dat joch mee ging om mijn man en zijn Opa te begraven was er een heel speciale band tussen ons en voelde het dan ook als of wij samen Opa naar zijn laatste rustplaats brachten, terwijl er toch velen meeliepen.
weetje Henriet, soms doet het ook er niet zoveel toe, hoeveel mensen er met je meeleven.
want in rouw halen wij die mensen naar ons toe, waarmee wij ons het meest verbonden voelen, en in het gemis kunnen delen.
als ik zo de datum van jou zoon zijn overlijden lees moet het op zijn zachts gezegt
wel een heel krom kerstfeest zijn geweest.
en mij bekruipt nu het gevoel van schaamte, te weten dat ik er redelijk door heen gekomen ben, en jij met een verscheurd hart de lichtjes zag branden.
wat moet ik dan nog zeggen?
jouw (eigen) zoon!
hoe kan ik jou nog iets aanreiken?
maar ik ga het toch proberen.
wat de mensen op je werk betreft die zijn het heus niet vergeten, maar weten ook niet hoe ze er mee om moeten gaan, en voelen zich waarschijnlijk machteloos.
daarom moet jij de eerste stap ondernemen, om het bespreekbaar te maken.
jou zoon verdiend geen stilzwijgen!
ik heb dit naar een buurvrouw toe gedaan die mij niet aan durfde kijken, en probeerde te ontlopen.
en het was een opluchting voor ons beiden.
want net zo moeilijk als ik het had, om haar openheid te vragen, vertelde zij het van uit haar gedachten.
verder wil ik niet gaan, om jou te vertellen hoe jij het moet doen.
de eerste stap is door jou op dit pb gezet, en daar mag je best trots op zijn.
heel veel kracht toegewenst, en ik hoop van harte dat je hier iets kunt delen.
GrÃƒÂ©
Janna

15-03-2007 07:07

Dag Henriet,
….Afschuwelijk….woorden schieten te kort….
Dat rondom je heen de wereld doordraait is hele rare gewaarwording ja, zo ervaar ik het althans hoewel ik geen kind verloren heb. Maar men moest eens weten he hoe jij je van binnen voelt als je op je werk bent. Soms denk ik….blij voor hun dat ze zoiets niet hoeven te voelen en dan zoiets…naja….vul maar zelf in.
Wens je heeeel veel karacht en sterkte toe !!!
Groet,….Janna
mixie

15-03-2007 10:24

Hallo Henriet,
Allereerst welkom op dit pb, en gecondoleert met je verlies.
Goed dat je je verhaal hebt geschreven aan ons want hier vind je de mensen die
echt weten wat je meemaakt.
Voor mij is het nu vandaag precies een jaar geleden dat mijn 16 jarige dochter is overleden , misschien heb je wel wat stukjes van mij gelezen?
En het jaar is zo snel gegaan dat is echt niet te geloven.
Ik werk 30 uur en heb wel collega's maar wij werken meestal na elkaar en zien elkaar niet zoveel.
Krijg wel steun maar men weet ook niet goed wat ze moeten zeggen en doen, of juist niet.
Doe het op je eigen manier wat jou goed lijkt want rouwen moet je toch alleen doen
en ik vind het gemis alleen maar erger geworden.
Wat Gre schreef is voor mij heel herkenbaar want sommige mensen doen alsof ik een besmettelijke ziekte heb gaan me voorbij draaien hun hoofd toevallig… weg als ik hen aankijk en durven me ook niet aan te spreken.
Anderen zien me alleen maar als de moeder van……….
En mensen waar ik het niet zo van had verwacht staan dag en nacht voor me klaar.
Daar put ik dan mijn kracht uit, mijn werk geeft me ook positieve energie en mijn andere dochter gelukkig helemaal.
Maar de pijn zit van binnen kan je soms verscheuren en o was mis je dan diegene erg.
Ik wens je heel veel sterkte en we lezen….. elkaar vast nog wel, warme groet May
GrÃƒÂ©

15-03-2007 14:24

hallo Mixie,
zie nu pas jou bericht.
tjonge tjonge,wat moet het een zware dag zijn om de sterfdag van jou dochter weer te door maken.
k,heb het zo tedoen met jou en al die andere moeders en vaders van een verloren kind/kinderen.
lijkt mij het ergste wat een mens maar kan overkomen.
misschien zou jij er iets over kunnen vertellen, hoe je deze dag bent doorgekomen.
om zo andere ouders iets aan te kunnen reiken.
heel veel sterkte
GrÃƒÂ©
hoe heet je dochter?
wilma

16-03-2007 17:24

Henriet, Mijn innige deelneming met het overlijden van je zoon……………….als je het kan en als je het lukt, schrijf en lees hier maar………………het heeft mij enorm goed gedaan…………..
Veel sterkte
Liefs van mij wilma

voor het eerst

Henriet

GrÃƒÂ©

Janna

mixie

GrÃƒÂ©

wilma