Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
anke
Lieve allemaal
Mam en Pap,
Sepember 2004 en mei 2005
Dit zijn de jaren geweest met een ommekeer in mijn leventje.
Ik moet zonder jullie.
Mijn verdriet om jullie overheerst niet meer mijn dagelijkse leven.
Er gaan zelfs dagen voorbij , waarop ik even niet aan jullie denk.
Ik denk dat dit ook een natuurlijk proces is en dat dit dan toch echt heet , een plekje geven.
Ik was daarom ook zo verrast dat er dergelijke patronen , van niet slapen , weer verdrietige momenten , volle gedachten mij overvielen.
Jullie zijn weer aanwezig.
Ik wil jullie echter wat vertellen.
Mam je deed me schrikken, ik kan me voorstellen dat het voor ieder hier heel raar overkomt.
Een paar keer , terugkerend , maakte ik dit mee.
Ik dreig in slaap te vallen en ineens is daar z on raar gevoel,
ik voel hoe je sterft, het is eng , ik vind het niet fijn , ik wil niet meer slapen.
ik schrijf het maar even op , ik vind het zelf een beetje raar, onwerkelijk, niet te benoemen , maar dat gevoel is daar.
Het houdt me wakker.
Ik deel dit niet met zoveeel mensen , maar wel het plekje waar ik me thuis voel,
hier. Ik heb de laatste tijd steeds minder de behoefte te prikken , ik heb me echter voorgenomen nog , na zovele pogingen geen afscheid te nemen van hier.
Echter te schrijven naar behoefte .
Terug naar mam.
Ik heb dit gevoel laten bezinken , proberen niet verstandelijk te benoemen , want dat lukt me niet.
En ineens op een ochtend sta ik op , met een ongelooflijk warm gevoel,
ineens snap ik de intentie van dit gevoel. Mam je was bang voor de dood , in het begin ik weet het nog goed was je helemaal in paniek.
Er vaart rust in mijn gedachten opnieuw , je hebt me laten voelen ? / zien dat je uiteindelijk rustig bent heen gegaan.
Ik kan weer verder . Het was misschien nog wel die onbewuste ergens verscholen vraag.
Pap je verschijnt momenteel veel in mijn dromen , wat ik zie?
Je glimlacht daar vanuit boven , alleen maar glimlachen.
Nee we komen niet meer terug op hoe we het anders hadden kunnen doen, die glimlach zegt me genoeg.
Al die stukjes dragen bij tot waar ik nu ben.
Ja en soms als die gevoelens van verdriet toch weer even heel heftig zijn,dan lukt het me makkelijker om daar te positieve dingen tegenover te zetten.
Voorbeelden ja genoeg , ik denk dat het eerder warme herinneringen aan het worden zijn.
2004 mijn sem krijgt zijn laatste kadootje van opa en oma .
een fiets.
Nu krijgt dat veel meer waarde , sem heeft leren fietsen op dat fietsje , een mooier moment van de dag kon ik me niet wensen.
De orchidee komt opnieuw in bloei, negen juli onze trouwdag , kregen wij hem van mijn ouders. Ook een dag met een klein randje , want mam hier is het begonnen maar niet geeindigd .De orchidee.
Pizza bakken in de keuken , verse mam , ja want daar hield je zo van,op de achtergrond klinkt daar pachabel. Een nr gedraaid op mijn vaders begrafenis.
Huilend pizza bakken ach is weer eens wat nieuws.
Nee we komen er wel .
liefs anke
