Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Jannie
In juli 2013 is mijn soulmate, mijn lieve echtgenoot overleden. Dit na een ziekte van 2 jaar. Blaaskanker met een goede prognose eindigde in een horror scenario.
In november 2012 hoorden we dat de kanker uitgezaaid was en heeft hij de hel van de chemokuren nog doorstaan. Eigenlijk 6 series maar na 4 kuren moest men stoppen omdat zijn lijf het niet meer trok.
In mei 2013 wilde hij nog 1 keer met mij naar zijn geliefde plek Marmaris ( Turkije).
Helaas werd hij in Marmaris na een paar dagen vakantie met spoed opgenomen in het ziekenhuis doordat hij 2 liter vocht rond zijn hart had, levensbedreigend. Met een ambulance en een helse rit van 4 uur en loeiende sirenes overgebracht naar de Universiteitskliniek in Izmir. Gelukkig door het zeer adequate optreden van de Turkse artsen heb ik hem nog mee kunnen nemen naar huis.
De laatste weken bestonden uit het persoonlijk afscheid nemen van iedereen die hij nog persoonlijk wilde spreken…. Zo bewonderenswaardig……
Op 20 juli 2013 is hij dan uiteindelijk overleden (palliatieve sedatie).
Maar ohhhh wat mis ik hem, ik sta ermee op , ik ga ermee naar bed.
Ik heb het gevoel dat hij dood is en ik niet meer leef…….
Alles wat ik doe lijkt zo zinloos, zonder betekenis, en terwijl ik genoeg mensen om mij heen heb die mij steunen. Maar mijn kinderen, kleinkinderen kunnen deze leegte die ik voel niet opvullen.
Een deel van mezelf is mee overleden samen met hem, en voor de buitenwereld speel ik mooi weer…..Scheelt een hoop vragen.
Iedereen heeft mij altijd gezien als een krachtige sterke vrouw en ziet dat nog steeds, maar voel me nu een geknakt twijgje en voel mij allesbehalve sterk.
Ik lees jullie verhalen dan ook met diep respect, en realiseer me dat er met mij helaas nog zéér velen zijn die midden in een rouwproces zitten.
Voor jullie allen, héél veel kracht gewenst om dit afschuwelijke verdriet te dragen.
Een jaar na het overlijden van mijn lieve echtgenoot heb ik het volgende gedicht gemaakt :
Het leven is als los zand
Er grip op krijgen lukt me maar niet
Het glijdt als korrels door mijn hand
Telkens als ik denk dat het beter gaat
Wordt dat gevoel je weer ontnomen
Zodat je weer wankel in je schoenen staat
Tijd heelt alle wonden, maar ik geloof daar niet meer in
Alles om mij heen kan jou nooit vervangen
Ik vraag mij af, wat heeft mijn leven zonder jou nog voor zin
Uit vlees en bloed besta ik op deze aarde
Ik functioneer op de automatische piloot
Maar echt “leven” doe ik niet, dat heeft voor mij geen waarde
De toekomst is niet verder dan morgen voor mij
Vooruit kan ik nog niet helder denken
Het heeft voor mij geen betekenis zonder jou erbij
Ik hou het leven vast als los zand
De grip erop ben ik al lang verloren
De dagen glippen als korrels door mijn hand
