Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Marion
En zomaar was je weg. 20 februari 2011 vier dagen voor je 52 zou worden,ben je gaan slapen om nooit meer wakker te worden… Zo vreselijk moe,na een gevecht van bijna zeven jaar met slokdarm kanker. Mij en je jongens zoveel gegeven,en daardoor jezelf voorbij gegaan,dat was jouw manier om het vol te houden.. Zoveel liefde voor je gezin.. Wij samen zo gevochten,tegen een vijand waar niet van te winnen viel.. Een man zo groot,sterk en vol van leven als jij,te zien weg teren was ondragelijk voor mij… Alles werd je afgenomen,je schoonheid,kracht,je eigenwaarde en trots,wij je geliefde gezin,en uiteindelijk je leven.. We gunnen jou zo je rust,want als er iemand gevochten heeft voor het leven,dan ben jij dat. Maar o wat mis ik jou,ik hou nog net zoveel van jou als op het moment dat jij je laatste adem uitblies.. Ik zoek je overal,maar kan je niet meer vinden,en elk moment van de dag,voel ik die knijpende pijn in me lichaam.. Deze pijn voelt als heimwee,heimwee naar jou,naar onze liefde,naar het bijzondere en gelukkige leven dat we hadden.. Als je op reis bent,en je krijgt heimwee,dan kan je naar huis gaan,jij was mijn thuis,en je bent weg,hoe moet ik dan in godsnaam van deze pijn afkomen. Het maakt me zo moe,en moet doorgaan voor onze jongens,maar weet dat ik iedere avond als ik in bed me ogen dicht doe,de wens uitspreek om niet meer wakker te worden. Dan zal eindelijk me pijn overzijn,en kunnen we weer samen zijn,maar weet dat je zo kwaad zal zijn,dat je me van onze wolk weer naar beneden zal schoppen. Dus ga ik nog maar ff door. Iedere dag een dag verder bij je vandaan,maar ook een dag dichter naar je toe… Alles was,is,en zal altijd liefde blijven…
