Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Anke
Dag lieve lotgenoten,
Per toeval kwam ik op deze site terecht. Ik heb heel veel berichten en reacties doorgelezen en vele verhalen sluiten bij mij aan, daarom heb ik besloten om ook mijn verhaal te plaatsen. Mijn vader is in juli 2008 heel plotseling overleden. Hij was net de week ervoor 65 geworden, zijn verjaardag hebben we heel uitbundig met de familie en buren gevierd.
Mijn vader was een hele lieve man die echt vol in het leven stond. Zoals velen van hun dierbare zeggen, de allerliefste die er bestaat. Mijn vader was er één van. Ondanks dat ik ook een goede band met mijn moeder heb, had ik echt een speciale vader/dochter relatie. Wij waren met recht twee handen op één buik. Samen gingen we jarenlang naar de voetbalwedstrijden van onze club en we reden vaak samen motor. En daarnaast nog tig dingen, ik kan er bijna een boek over schrijven.
Tot de bewuste vrijdagochtend in juli 2008. Het was bijna half 9 en ik was op mijn werk met de eerste dingen van de dag bezig toen mijn mobiele telefoon ging. Het was de buurvrouw van mijn ouders. Ik woon al ruim 10 jaar samen in een andere woonplaats, dus deze mensen spreek ik eigenlijk nooit meer. Toen ik mijn “oude” buurvrouw hoorde wist ik direct dat het misse boel was. Ze vroeg me of ik naar het huis van mijn ouders kon komen, mijn vader werd op dat moment door een ambulance opgehaald en het zag er slecht uit. Spontaan begon ik te huilen en een collega heeft mij als een speer naar huis gebracht. Ik fiets altijd naar mijn werk, dus zij stond erop me met haar auto te brengen, dat gaat veel sneller.
Mijn man werkte die dag thuis, ik ben naar binnen gestormd en gezegd dat we als de wiedeweerga naar mijn ouders moesten, papa werd opgehaald. In de auto heb ik mijn buurvrouw weer gebeld die me zei rechtstreeks naar het ziekenhuis te gaan, ze ambulance was net weg. Ook zei ze weer dat het er heel slecht uitzag.
In het ziekenhuis werden we opgevangen door een hele vriendelijke zuster die me vroeg wat we wisten. “Niks” zei ik nog, alleen dat ik wist dat het er niet goed uitzag. Ze nam ons mee naar een kamertje waar ze een verhaal begon te vertellen. Het meeste is langs me heen gegaan. Ik weet nog dat ze zei dat ze mijn vader wel een half uur hadden gereanimeerd en ze zei dat ik wel zou weten wat er gebeurd was. Of iets in die geest….ik weet het niet meer. Ik weet wel heel goed dat ik alleen dacht van “mens praat niet zo lang en breng me naar mijn vader”. Ik verwachtte dat hij aan een hoop toeters en bellen in een ziekenhuisbed zou liggen.
Weer gingen we een kamertje verder. Daar zaten mijn moeder en mijn broertje, allebei stil in een stoel. Mijn moeder liep naar me toe en ze zei tegen me “hij is al overleden”….. Toen pas drong tot me door dat mijn vader er niet meer was. De grond zakte me onder de voeten weg. Samen hebben we een tijd zitten huilen. Toen ik een beetje uitgehuild was, vroeg ik de zuster of ik naar mijn vader toe mocht. Tuurlijk, was het antwoord.
Toen kreeg ik de tweede schok. Heel stom van me misschien, maar ik had verwacht dat mijn vader vredig in een ziekenhuisbed zou liggen. Nou niet dus. Hij lag in een heel grauw kaal kamertje, nog op de brancard en hij zag eruit als een oude opa van 90 jaar. Helemaal verkrampt, een grote zuurstofslang stak uit zijn mond… Ik herkende hem totaal niet terug, wat ik heel erg van mezelf vond. We zijn bij hem gaan staan, maar mijn moeder wilde eigenlijk direct weg, ze kon er niet bij zijn. Hij zag er zo uit omdat zowel de ziekenbroeders van de ambulance als de mensen in het ziekenhuis verschikkelijk lang hun best hebben gedaan om hem weer bij te brengen. Heel lang gereanimeerd, hij heeft zelfs een spuit rechtstreeks in zijn hart gehad vertelden ze me later. Niets hielp helaas…
De buurvrouw heeft de familie gebeld, mijn vader heeft 4 jongere broers en 1 jonger zusje, allemaal waren ze binnen de kortste keren bij ons. Onze familie is heel hecht, ook de neven en nichten. Allemaal geschrokken en verslagen. Wat was hier in hemelsnaam gebeurd?? Mijn altijd vrolijke vader, zo maar overleden. Niemand snapte het.
's Middags hebben ze mijn vader thuis gebracht in de kist. De aanblik van de zwarte uitvaartauto die voor de deur stopte was verschikkelijk. Ik heb samen met mijn broertje de kist naar binnen gedragen, dat wilden we persé. Mijn vader hebben we thuis 5 dagen opgebaard, iedere dag kwamen er wel een paar familieleden even bij hem kijken. Zelf heb ik uren en dagen bij de kist gezeten, hem geaaid, tegen hem gepraat en ga zo maar door.
Nu zijn we inmiddels 2 jaar verder, ik mis mijn vader iedere dag ontzettend! Het gemis wordt alleen maar groter, het went nooit. Ook zie ik heel vaak “de film” weer voor me, alle gebeurtenissen gaan weer door mijn hoofd. Iedere week ga ik naar zijn graf toe en daarna naar mijn moeder. Met haar doe ik nu veel meer dingen. Andere dingen als met mijn vader, maar toch, we doen zo veel mogelijk samen. Ik weet nu hoe betrekkelijk alles kan zijn, hoe snel je misschien afscheid van iemand moet nemen.
Om mij heen hoor ik vaak verhalen van kinderen/ouders die geen goede band met elkaar hebben. Dat zal ongetwijfeld zijn redenen hebben, maar zelf snap ik dat niet. Mijn ouders horen bij de groep wat je noemt “de beste en liefste die er zijn”. Ik hoop mijn moeder langer te mogen houden. Ze is nu 60, ik hoop dat zij wel een oud omaatje mag gaan worden.
Liefs en heel veel sterkte gewenst aan allen die zich in dit verhaal kunnen vinden.
Anke
