Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Annemieker
Ook ik ben mijn moeder verloren dit jaar februari.Ik mis haar verschikkelijk. Ben gewoon zo verdrietig. Ik kan het moeilijk een plekje geven.
Hey mama-missers,
Mijn moeder,vader en beste vriendin verloor ik bijna drie jaar geleden.
Wanneer een kind(hoe oud ook) zijn moeder verliest gaat er een stukje van jezelf heen.
Ik mis haar elke dag maar zie het als een voorrecht dat ik iemand als mijn mama mag missen.
Dankzij haar ben ik een oprecht en evenwichtich mens.
Het kunnen acepteren is onzin je leerd er mee omgaan,net als het weer de ene dag is mooi en zonnig, de andere het niet waard om uit bed tekomen.
De anwoorden die je nog zo graag van haar wild horen, zitten diep bij jouw van binnen.
Ik wens jullie veel suc6 op jullie reis naar je eigen indentietijd.
Maar weet opgeven is geen optie, want ik weet zeker dat had ze nooit toegestaan
Liefs Nadia
Wat een lieve en ware reactie van je! Destijds - mijn moeder stierf bijna tien jaar geleden - bood een spreuk van Kahlil Gibran mij heel erg, en die troost mij nog steeds. Hij gaat zo: ‘Wanneer je verdrietig bent, kijk dan diep in je hart en zie dat je huilt om wat (of wie!) je vreugde schonk.’ Er zit zoveel waarheid in deze spreuk. Als sommige moeders niet zo geweldig lief, verstandig, wijs en weet ik veel wat nog meer waren geweest tijdens hun leven, dan hadden we ze nooit zo gemist na hun dood. Een nare moeder zal namelijk niet zoveel gemist worden. Tja, ik mis mijn moeder ook nog steeds. Bij het intikken bij Google van ‘Mamma, ik mis je zo’, kwam ik op deze site terecht. Iedereen heel veel sterkte bij het verderleven zonder moeder.
Lieve mama, het is nu al bijna 4 jaar geleden dat je van ons heen bent gegaan. Ik zie ,voel en ruik je nog en zou zo graag nog even met je willen knuffelen, je om raad vragen, gewoon je stem horen, een kaart van je ontvangen. Laatst kwam je kleinzoon met een kerstkaart van jou van 22 jaar geleden… Dit was de tijd waarin mijn exman het goede nieuws kreeg dat hij schoon was verklaard van kanker, en mijn zoon was nog maar een baby. Op de kaart had mijn moeder het volgende geschreven: ' Kerstmis is voor mij nog nooit zo mooi geweest, mijn kleinzoon die lacht en zijn vader geneest…!
Dat was mijn lieve moeder ten voeten uit. Mam ik zal altijd van je houden en weet dat jij dat ook van ons zult doen en dat je over ons zult waken.
Ook ik heb mijn moeder verloren, men zegt dat dit normaal is als je de 50 bent gepasseerd, dan kun je het verwachten.
Mijn moeder was jaren lang afhankelijk van mij als zoon, werd steeds zieker en mijn vrouw en ik,
liepen 4 jaar lang, bijna dagelijks naar het ziekenhuis.
Zij leefde grotendeels in het ziekenhuis, hartklachten, diabetes, ziekte van Raynaud en COPD met longemfyseem, maar ondanks alles
leek het erop, dat zij toch nog gelukkig kon zijn met de kleinste dingen.
Uiteindelijk kwam de diagnose: uitbehandeld en nog ongeveer 3 maanden te leven, dus moest zij volgens de artsen maar naar een verpleeghuis…niet dus.
Wij hebben mijn moeder opgenomen in ons gezin met 3 tieners, en zij kreeg een plek bijons in de huiskamer.
Het waren hele mooie tijden, maar voor het gezin zelf de moeilijkste tijden…want mijn moeder leefde nog ruim een jaar, dat terwijl wij haar 24 / 7 moesten verzorgen.
Zij was bedlegerig en kon niets zelf meer doen door de benauwdheid en haar zware gewicht door de Prednison. Binnen 1 jaar van 80 naar 140 kg!!
Elke dag kon ik voor mijn moeder zorgen en praten als wij dat wilden.
De zorg was zwaar, maar ik zou het uit liefde weer zo doen, hoewel ik het iedereen af wil raden, het is een veel te grote belasting.
Uiteindelijk ging het slechter met mijn moeder en werd zij weer met spoed opgenomen in het ziekenhuis,waar ik s,nachts ook met spoed werd binnengebracht, nierbekkenontsteking.
De volgende dag kwam het slechte nieuws, je moeder gaat slecht en komt te overlijden, dus werd mijn bed naar haar kamer gereden.
Daar lag zij dan, de vrouw die mij het leven schonk en alles voor mij had gedaan, zo hulpeloos en alleen.
Op het moment dat ik bij haar kwam, was zij al aan haar grote verre reis begonnen en ik kon met mijn vrouw geen afscheid meer nemen.
Zij overleed in mijn armen, God, wat mis ik die vrouw!! Dagelijks denkik aan mijn moeder, de scherpe kantjes gaan er van af, zij overleed op woensdag ochtend 10 maart 2010 tijdstip: 00:35
Nog nooit heb ik mij zo verlaten gevoeld, de pijn en het verdriet, maar het gaat elke maand wat beter…
Vergeten zal ik haar nooit en heb dan ook een tegel met een spreuk in onze kamer hangen:
Zij die wij liefhebben en verloren,
Zijn niet meer waar zij waren,
maar zijn altijd waar wij zijn.
Met deze mooie spreuk wil ik iedereen een hart onder de riem steken. Vergeten zul je dit soort momenten nooit, maar de scherpe randjes gaan ervan af, totdat je gaat merken, dat je weer
een glimlach op je gezicht komt en het leven toch weer verder gaat.
Geniet dus van alle momenten in je leven, het is maar kort en een vaststaand gegeven.
Christo Cornelissen
Vlak voordat mijn moeder overleed, zij ze tegen mij: “ach wij hoeven geen afscheid te nemen, we blijven toch altijd bij elkaar” En dat geeft mij elke dag zoveel steun! En ze heeft ook gelijk. Je moeder is en blijft bij je, ook al is ze fysiek overleden. Elk vlindertje dat om mij heen vliegt, elk roodborstje dat naar mijn emmertje in de tuin hipt, elk lief mens dat iets bijzonders tegen mij zegt. Steevast glimlach ik en zeg ik ‘Dag mam’'. En dat weet ik dat ze bij me is. Soms moet ik heel erg huilen en dan hoor ik haar stemmetje in mijn binnenste en maak ik een praatje met haar. Dan kan ik er weer tegen!
Misschien hebben jullie hier wat aan?
Nadia Schreef:
——————————————————-
> Hey mama-missers,
>
> Mijn moeder,vader en beste vriendin verloor ik
> bijna drie jaar geleden.
> Wanneer een kind(hoe oud ook) zijn moeder verliest
> gaat er een stukje van jezelf heen.
> Ik mis haar elke dag maar zie het als een
> voorrecht dat ik iemand als mijn mama mag missen.
> Dankzij haar ben ik een oprecht en evenwichtich
> mens.
> Het kunnen acepteren is onzin je leerd er mee
> omgaan,net als het weer de ene dag is mooi en
> zonnig, de andere het niet waard om uit bed
> tekomen.
> De anwoorden die je nog zo graag van haar wild
> horen, zitten diep bij jouw van binnen.
> Ik wens jullie veel suc6 op jullie reis naar je
> eigen indentietijd.
> Maar weet opgeven is geen optie, want ik weet
> zeker dat had ze nooit toegestaan
>
> Liefs Nadia
Hoi, ik begrijp je maar al te goed. mijn mam is overleden heel kort geleden 24 april. totaal onverwacht. snachts is zij niet goed geworden en heeft nog hulp geprobeerd te zoeken, daarop zijn de buren gewaarschuwd en toen de ambulance en ik. tegen de tijd dat ik kwam waren ze aan het reanimeren en dat is mislukt….en ineens had ik geen mam meer. ik voel me zo verdrietig pa is al 10 jaar geleden overleden en nu ma ook nog, hoe moet dat nu verder? ik mis haar zo, het doet zo'n pijn!
ik wens je ook alle kracht toe om verder te gaan, hoe moeilijk het ook zal zijn…..
