Hallo,
mama verliezen.. de pijn gaat bij mij nooit over. Ik voel me erkend als ik jullie teksten lees, maar evenzeer komt de pijn en de woede direct naar boven.. Waarom? Zo jong? Ik zou er geld voor geven om de tijd terug te draaien, of om ze nog even te kunnen spreken… Het gemis en de leegte is onbeschrijflijk groot, zelfs na jaren.
Reinhilde
Mijn mama heeft nu zo'n ruim 3 jaar geleden zelfmoord gepleegd.
Wij waren met het gezin een lekker lang weekend naar Euro Disney in Parijs waar mijn man het telefoontje kreeg van de recherge dat ze m'n moeder thuis in een stoel hadden gevonden na een overdosis aan medicijnen. Ik wist dat ze ziek was en niet lekker in haar vel zat. Maar dit, dit kon toch niet waar zijn… Ik kon het niet geloven en geloofde het nog niet ook al had ik haar gezien. Ik moest het haar moeder gaan vertellen die nog geen 2 jaar eerder haar andere zoon had verloren aan kanker. Nu moest ik haar gaan vertellen dat ze helemaal geen kinderen meer had… Ik hoor nog het toontje in m'n oren hoe ze schrok…
De dag dat ze het gedaan heeft was ook nog eens de verjaardag van m'n overleden vader… Ze heeft het eg bewust gedaan, kan niet anders maar toch ben ik elke dag weer bang dat ze hoopte dat we haar op tijd zouden vinden en het een schreeuw om aandacht was… Helaas kom ik daar nu nooit achter, mijn vraag is nu dan ook nog steeds WAAROM… Nog steeds elke dag mis ik haar en het lijkt wel of het steeds erger word, maar ook hier krijg ik haar niet mee terug..
Ik kan U goed begrijpen, want wie het niet meemaakt kan dit niet.
Heb mijn moeder vorig jaar april moeten afgeven. Ik weet wel , waar ze nu is dat het goed is. Toch is het moeilijk voor wie achter blijft. Voor m'n vader, broer en zuster, kleinkinderen, zusters van m'n moeder en veel meer.
Eens zullen we allemaal terug samen zijn in het paradijs. Tot dan is het een zware opgave, maar we moeten door.
Mis U mama.
Franco.
Hoi
Een half jaar geleden, enkele dagen voor kerst, belde ik mama, zoals ik wel vaker deed op haar een hart onder de riem te steken. Mijn anders zo energieke mama voelde zich de laatste maanden ongelukkig en schreeuwde het van de daken dat ze niet meer wilde verderleven. Vroeger was ze een sterke vrouw die steeds in de weer was voor papa en voor mijn zus en ik. De laatste maanden was ze zo verdrietig. We hebben zo vaak gepraat en ik heb haar zo vaak proberen te troosten in haar verdriet.
Na mijn telefoontje, legden we rustig de telefoon neer. Ik dacht dat ze tot rust was gekomen en ze zei ook dat ik haar nu maar even moest laten rusten.
Even later belde ze me terug op, ze was onrustig en boos en verdrietig, en voor ik kon reageren op haar woorden, gooide ze de telefoon neer en liet me onthutst achter.
Ik was gekwetst en boos van dat onverwachte telefoontje waar ze haar boosheid ineens ook naar mij richtte, terwijl ze dat tevoren niet gedaan had. We hadden altijd een supergoeie band en begrepen elkaar meestal zonder woorden.
Een half uur later kreeg mijn man een telefoontje dat papa haar gevonden had. Ze had zich verhangen. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen op een manier zoals ik het graag gewild had…
Ik begrijp het nog altijd niet, en elke dag nog beleef ik de film van die laatste dag. De woorden die ze zei, de woorden die ik zei. Elke dag vraag ik me af of ik iets anders had kunnen zeggen of doen en dit had kunnen vermijden.
Het is vreselijk om met die gedachte te moeten blijven leven. En vooral de gedachte dat ik niet de moeite waard was om voor mij en mijn kids te blijven leven…
Ik mis haar ontzettend en ik zou alles geven voor een laatste babbel, waar ze me kon uitleggen waarom zodat ik het tenminste kon begrijpen.
Je mag me altijd mailen als je eens wilt praten. Misschien kunnen we elkaar een beetje helpen.
Als bij de oerknal
De grond onder mij weggeslagen
Ik zweef in het luchtledige
Op vleugels van verdriet
Met alle kracht in mij
Probeer ik houvast te vinden
Ik tast in het onzichtbare
Met ogen die niet zien
Met bloedend hart
Herhaal ik mijn laatste woorden
Stel de laatste vraag
Aan mijn gebroken ziel
Waarom nou jij
We waren zo gelukkig
Waarom nou jij
Een antwoord krijg ik niet
Heel veel sterkte met het verlies,
Karin
4 maanden geleden is het nu, dat papa wakker werd en mama dood naast m lag…. 4 maanden van huilen, onbegrip, opkrabbelen, beetje blij zijn, weer heel verdrietig zijn, een heel groot diep gat zwart waar je nu op terugkijkt, geen besef van de grote vakantie, en soms lijkt het echt beter te gaan. Maar nu…. nu mis ik haar zo verschrikkelijk dat ik weer alleen maar kan huilen, huilen aan 1 stuk door achter elkaar grote dikke tranen die maar niet kunnen stoppen, het gaat maar door, ik wil haar zo graag nog 1 keer spreken, nog 1 keer vragen hoe ik iets moet doen, nog 1 keer tegen haar zeggen dat ik van haar hou, nog 1 keer…… wat een ellende is dit zeg……. je gunt het toch niemand????
Ik herken je verhaal zo! Mijn moeder is nu ook zo'n 4 maanden geleden overleden en dat doet zoveel pijn! :'( De ene dag voel je je beter en denk je dat je de wereld weer een beetje aan kan en de andere dag dan kan je zowat niks beginnen. Het verdriet valt niet in woorden uit te leggen, vele tranen zijn al gekomen en nog heel veel zullen er komen! Ze was nog zo jong en het zo verdomd oneerlijk! Dit gun je niemand .. helemaal mee eens!
Kon je nog maar 1 keer tegen haar zeggen dat je van haar houdt, kon je nog maar 1 keer met haar lachen, kon je nog maar 1 keer met haar knuffelen .. alles van dat kan niet meer!
Ik heb me moeder ook verloren ze ging naar het ziekenhuis omdat ze longkanker had naar veel onderzoek zeiden de artsen dat ze kon genezen fatwa's heel fijn bericht zekon op een maandag komen maar er was ineens geen plaats op de ic dus geen operatie nu had ze op jaar hoofd een viltje de artsen zeiden o dat is een vetbultje niks aan de hand daar gingen we ook van uit toen de operatei niet door ging moest ik haar halen E was heel zwak wat ze had toch een injectie gehad om rustig te worden eenmaal thuis ging ze heel raar lopen weer paniek ik belde maar de hisats die kwam gelukkig gelijk weer naar het ziekenhuis ze dachten dat me moeder een tea haf gehad maar de bult op haar hoofd werd weer nagekeken de huisarts had het al een keer open gemaakt en wat eruit gehaald dus geen vet bult maar wist ook niet wat het was na een paar dagen kwamen we achter dat het lkanker was op haar hoofd wat nooit voor kwam nu is ze op 12ikyober overleden wat mus ik haar ze was me moeder maar ook een vriedin voor me ik kan het niet accepteren dat ze dood is en ik heb wel nog 2beoers en 1 zus maar ze laten me allemaal barsten ik ben wel blij dat ik de periode toen me moeder leefde gelukkig voor haar kon zorgen dag en nacht stond ik voor haar klaar maar wie sta nu voor mij klaar
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's