Wat een gemis mam!

  • Jeanine

    Mam, nu bent u al ruim 9 maanden niet meer bij ons. Ja, ik weet het, het is goed zo. U was 84 en had een rijk leven gehad en heel lang met papa mogen zijn. Ook veel verdriet en zorg gehad. Vol met kinderen en kleinkinderen. Uw hang naar dat fijne samenzijn en zo'n groot gezin te mogen hebben zorgde ervoor dat u ZOVEEL pijn kon doorstaan. U was nog zo up-to-date en zo begaan met iedereen. Nog zoveel plannen, geestelijk kon u nog wel vijftig jaar verder. Maar lichamelijk was het op. Jammer mam want we missen uw aanwezigheid verschrikkelijk. Gisteren was het koninginnedag. Ik heb gekeken en herinnerde me hoe fijn u dat vond en hoe goed u alle prinsen, prinsessen en kinderen bij naam kende. Dikwijls, zowat elke dag zijn er dingen dat ik denk dat zou mama fijn vinden of dat zou ze zo doen.

    Het gemis dat u niet meer hier bent wordt steeds meer. Toch blijft ook steeds het gevoel van “het kon lichamelijk niet langer” weer bovendrijven en dat voelt als troost. Fijn dat u nooit meer pijn hoeft te hebben of benauwd hoeft te zijn. En wat zijn wij rijk dat we zo lang van en met u hebben mogen genieten. U nam een stukje van mij mee maar liet ook een belangrijk stuk in mij achter.

    Bedankt mam en tot later!

    Liefs van UW Jeanine

  • Bep

    Lieve Jeanine, je moeder blijft je moeder, al wordt ze nog zo oud.

    Ik wens je heel veel sterkte, liefs Bep

  • Jeanine

    Dank je Bep.

    Zo is het maar net. Deze site is trouwens erg goed om gevoelens te tonen.

    Wat betreft rouwen, daar heb ik heel mijn leven al mee te maken.

    Vrij jong al, kwam ik in aanraking met de dood. Op mijn 13e stierf mijn oudste zus; zelfmoord. Afschuwelijk! Durf en kan nog steeds geen foto neerzetten. Kan er wel over praten maar die foto durf ik na bijna 29 jaar nog steeds niet. Op de lagere school verloor ik zo'n 30 medeleerlingen in 11 jaar tijd. Ik heb nl. op een mytylschool gezeten voor mensen met een lichamelijke handicap. Zelf heb ik spasticiteit. Die kinderen die een handicap als gevolg van een progressieve ziekte hebben halen vaak de puberteit net wel/niet. Of sterven als jong volwassene.

    Voor mij is de dood iets dat bij het LEVEN hoort. Wel ongrijpbaar maar niet het einde. Volgens mij komen we later iedereen weer tegen waarvan we hier afscheid hebben genomen. Laat dit voor ieder dit leest een troost zijn.

    Jeanine

  • monique

    Ik hoop inderdaad degene die ik nu zo mis later ‘hierboven’ weer te zien….

    Het gemis groeit me af en toe boven mijn pet….:-((

    Monique