rouwverwerking.startpagina.nl

Herkenning?

  • Anonymous avatar

    Iris

    Hallo allemaal,

    Ik zal me even voorstellen. Ik ben Iris, 37 jaar en mijn moeder is half december j.l. overleden. Na ruim 20 jaar MS gehad te hebben is ze overleden aan een afstervend been. Dit ging in een razend snel tempo. In feite ben ik gedurende die 20 jaar telkens al een beetje afscheid gaan nemen doordat ze telkens steeds minder mijn moeder werd die ze was. Ondanks dat ik wist dat het eraan zat te komen komt zoiets toch nog onverwacht. Toen ik het bericht kreeg dat het niet goed met haar ging en bij haar kwam was ze al niet meer aanspreekbaar en een paar uur daarna overleed ze.

    Haar wens was haar lichaam ter beschikking te stellen aan de wetenschap. Dit houdt in dat 24 uur na overlijden haar lichaam opgehaald werd. In die tijd moet je dus afscheid nemen. En als je nog een dienst wilt houden moet er dus een hele hoop geregeld worden. Dit is gelukt en ik ben blij dat wij dat zo hebben kunnen doen.

    Binnen een tijdsbestek van twee en halve dag is ze overleden, hebben we een dienst gehouden, hebben ze haar lichaam opgehaald, hebben we haar kamer in het verpleeghuis leeggehaald en dan…. dan is het klaar. Er is niets meer en er komt niets meer. Dit is bijna niet te bevatten. Soms is het bijna alsof het niet gebeurt is, terwijl ik dondergoed besef dat het wel zo is.

    Bij de rest van mijn familie kan ik niet zo goed terecht met mijn verhaal omdat zij hun emoties uit de weg gaan en vooral doen alsof er niets gebeurd is. En daar kan ik dus niet mee uit de voeten.

    Is er iemand op het forum die dit ook heeft meegemaakt (van nabij of in de omgeving) dat iemand zijn/haar lichaam ter beschikking heeft gesteld aan de wetenschap? Het is heel nobel om zoiets te doen, maar ik vind het als nabestaande wel heel moeilijk om hier mee om te gaan.

    Iris

  • Anonymous avatar

    Marie

    hoi,

    Nee, mijn vader is begraven en omdat het allemaal zo uit het niets en snel kwam, heeft het een week geduurt voordat hij begraven werd. Twee diensten gehad voor de begrafenis. En ondanks dat is het nog snel gegaan. Je bent met zoveel dingen bezig en opeens is het moment daar dat je klaar bent en niets meer kan doen voor diegene.

    Ik ben toen een stamboom gaan maken over mijn achternaam. Een leuke bezigheid en omdat ik wist dat mijn vader dat graag had gedaan, had ik een beetje het gevoel dat ik iets voor hem kon doen.

    Dat besef heb ik in het begin heel veel gehad en nu eigenlijk ook nog wel. Je staat er even niet bij stil en opeens bekruipt je een gevoel van, ik zie hem echt nooit meer! Dat is een gevoel wat je nog vaker zult krijgen. Het komt op de raarste momenten en het overkomt je gewoon.

    Wel fijn dat jullie toch nog een dienst konden houden en afscheid hebben kunnen nemen van haar. Maar het blijft snel!

    veel sterkte, gr heidie

  • Anonymous avatar

    ineke

    hoi iris

    ik heb het ook mee gemaakt bij mijn vader ,

    hij ging ook voor de wetenschap,en ik heb er na bijna 3jaar geleden nog last van

    mijn vader werd na 7 uur al op gehaald

    hij stierf om 11 uur en werd om 6 uur opgehaald

    het is voor de nabestaande niet te begrijpen alsof hij nooit heeft bestaan

    want mijn vader wilde ook geen dienst

    ik heb het als heel vervelend ervaren en ik zal als andere mensen het overwegen zeker zeggen wat het met de nabestaande doet

    vriendelijke groet ineke

  • Anonymous avatar

    ronny bindervoet

    Hallo Iris,

    Ik heb dat ook mee gemaakt mijn vader had z,n lichaam ook terbeschikking gesteld het was heel raar tijdens de afscheidsdienst was er geen lichaam het was erg onwezelijk allemaal, mijn moeder had dit ook zo beslist maar op het moment van overlijden waren er genoeg lichamen en was er geen plaats was ook weer heel vreemd want dat was niet haar laatste wil maar we konden nu normaal afscheid nemen.

    Maar het blijft vreemd maar je moet iemand laatste wil respecteren maar het is wel moeilijk en vreemd.

    Sterkte ermee

    Groetjes Ronny

  • Anonymous avatar

    Natasja.S

    Hoi Iris,

    Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.

    Ik las jouw berichtje en vond dat ik moest reageren. Mijn moeder is vorig jaar juni overleden, maar het voelt alsof ze nog maar een week weg is. Haar lichaam is niet ter beschikking gesteld aan de wetenschap. Dat lijkt me echt afschuwelijk. Het is allemaal al zo moeilijk en nu heb je ook geen plekje meer om naartoe te gaan. “Gelukkig” is mijn moeder begraven (al vind ik dat ook een vreselijk idee).

    Mijn moeder had ook MS. De laatste jaren hadden we ook niet echt een moeder-dochter relatie meer. Daarom leeft het verre verleden nu heel erg voor mij. Mijn moeder is 59 jaar geworden en had sinds haar 20ste jaar MS. De laatste 5 jaar had ze ook borstkanker en aan allerlei complicaties (uitval van nieren) is ze overleden. Zo vreselijk. Ik heb er geen woorden voor. Is ook niet uit te leggen. Ik had nog zoveel met haar willen bepraten maar de laatste drie dagen kon ze niet meer praten en ging het allemaal ongelofelijk snel. Ik heb het hele verhaal vorige jaar juni al hier op het forum gezet, maar dat is nu (en dat vind ik heel erg) verdwenen tijdens het opschonen van het forum.

    Omdat ik ook bij niemand terecht kan met mijn verhaal (het overlijden zie ik de hele dag door weer gebeuren) omdat in mijn omgeving ook niemand wil/kan praten, zou ik het fijn vinden met jou te mailen.

    Mijn e-mail adres is natasja.kruithof@hetnet.nl.

    Mij wordt nooit gevraagd hoe het nu met me gaat, want dat verdriet zal toch inmiddels wel over zijn…. (na 2 weken was er niemand meer die ernaar vroeg), ook mijn familie niet, zelfs niet mijn moeders zus. Dat vind ik zo erg en zo moeilijk. Iedere dag huil ik om mijn moeder, niet alleen omdat ik haar zo mis, maar vooral om het lijden dat ze heeft moeten doorstaan en ze het zo moeilijk vond het leven los te laten.

    Is er nu echt niemand die begrijpt dat iemand pas echt dood is als er niemand meer over hem/haar praat?? De herinnering moet levend gehouden worden, uit respect voor die persoon en uit liefde.

    Je kunt mij altijd mailen om over je moeder te praten, ook over wat je met MS allemaal hebt meegemaakt. Dat is niet gemakkelijk geweest Iris. Ik weet hoe die “aftakeling” gaat. Mijn moeder zat ook al heel jong in een verzorgingstehuis tussen demente bejaarden. De laatste jaren lag ze alleen nog maar op bed. Na een uurtje zitten was ze echt doodmoe. Jij moet je ook erg machteloos gevoeld hebben. Je kon niets voor je moeder doen.

    Praten en schrijven over je moeder helpt bij het een plaats geven van het ongelofelijk grote verlies. Het woord “verwerken” heb ik al weggestreept, dat gaat nooit lukken. Ik geloof dat iedereen hier dat wel met me eens zal zijn.

    Heel veel sterkte Iris, het is nog maar zo kort geleden voor je! Blijf hier schrijven, dat lucht op en mensen begrijpen je hier. En ik hoop dat je mij wilt mailen.

    Liefs,

    Natasja

  • Anonymous avatar

    Iris

    Bedankt voor jullie reakties.

    Ik had het al een keer eerder meegemaakt met m'n oma. Zij werd 4 uur na haar overlijden opgehaald. Met stomme verbazing heb ik dit aangezien en gedacht zo wil ik dit niet bij mijn moeder. Ik heb gemerkt dat er wel enige invloed op uit te oefenen was. Je hebt tenslotte 24 uur de tijd.

    Ik heb mijn vader gevraagd of hij mijn wens wilde respecteren, om de tijd die er voor stond de tijd te krijgen om afscheid te nemen. Dit had ik nogdig. Als het aan mijn vader lag was zij ook zo snel mogelijk opgehaald. Hij heeft mijn wens gerespecteerd.

    Zij overleed half 2 's middags dus hebben we ons suf gebeld om mensen de mogelijkheid te bieden om afscheid te nemen bij de dienst die wij de volgende ochtend gehouden hebben. Het was fijn dat haar lichaam er nog was.

    Het is inderdaad zoals je zegt Ineke, alsof ze nooit bestaan heeft. Alsof alles weggevaagd is. Er is niets om naar toe te gaan, want mijn vader wil dit niet. Dus heb ik iets van haar wat symbool staat voor haar als herdenkingspunt.

    Ik heb dit ook als zeer vervelend ervaren en zal ook zeker de andere kant belichten als mensen dit ook overwegen. Maar goed, het is ook belangrijk om iemands wens te respecteren.

    Het blijft moeilijk…

    Groetjes Iris

  • Anonymous avatar

    Iris

    Hoi Natasja,

    Bedankt voor je lieve reaktie. Jij ook nog gecondoleerd met het verlies van je moeder.

    Ik herken wel het een en het ander in je verhaal. Het kost me nu even moeite om er op in te gaan. Maar ik kom hier nog wel op terug. Of hier of via de mail.

    Groetjes

    Iris

  • Anonymous avatar

    Natasja.S

    Hoi Iris,

    Dat is goed, neem de tijd die je nodig hebt. Alles op z'n tijd.

    Nogmaals… Sterkte!

    Groetjes,

    Natasja