ik mis mijn moeder nog steeds

Mad

10-09-2010 22:42

Ik reageer eigenlijk op iedereen die hier zijn verhaal heeft achtergelaten. Alles wat hier staat zijn ook al die gevoelens die als een jekko kris kras door je gedachte en hart gaan en wanneer houdt dat eens op?! Wat voel je nu eigenlijk? In m'n verdrietige bui (kinderen liggen op bed en m'n vriend is aan het werk) heb ik ook “ik mis m'n moeder zo” gegoogled en kwam bij jullie terecht. Mensen die hun ouders nog hebben is het inderdaad lastig te begrijpen en mag je ook niet verwachten, geeft ook niet. Maar….. ik heb een vriendin die haar vader is verloren en dan durf je eigenlijk ook niet je hart uit te storten, want zij heeft hetzelfde verdriet, en dat weerhoudt je ervan om je gevoelens/pijn/verdriet te delen. Belachelijk hè?! Mijn moeder is 2,5 jaar geleden binnen 22 uur na een hersenbloeding overleden (in coma geraakt) en was daar samen met m'n broer, vader en vriendin van m'n moeder getuige (m'n zusje was inmiddels naar huis en had voor haarzelf afscheid genomen).
Alles is mooi gegaan, ik weet ook, gezien ik van ver moest komen, dat ze op me heeft gewacht voor ze in coma raakte. In elk geval voor mij een troost. Ze was een mooi mens, spiritueel, kon verschrikkelijk goed tekenen en schilderen, magnetiseren, piano spelen. Wij hebben met de kinderen en kleinkinderen en mijn vader handafdrukken op de kist gezet, vlindertjes in de gordijnen (waar ze lag opgebaard) gehangen. Samen met mijn zusje hebben wij onze moeder teruggetoverd door make-up en haar haar te doen, mijn vader heeft dit aangevuld door haar schilderspalet onder haar handen en penselen in haar hand te doen. Werkelijk waar, alsof ze lag te slapen en ons toelachte. Tijdens de condoleance-avond hebben we tevens een expositie van haar eigen werk gehouden (er was zelfs nog een schilderij die niet af was)! Jullie kunnen ook wel nagaan hoe lang mijn vader haar laatstgedragen (schilders)kleding over de kleedstoel heeft laten hangen, deze roken nog naar de olieverf. Mijn vriend en ik twijfelde over een 2e kindje…. zij heeft ons over de streep getrokken en een jaar later is onze zoontje geboren, prachtig toch. Zijn grote broer was toen 5 jaar. Maar de vraag blijft: “mam, het heeft nu wel lang geduurd, kom nu maar weer terug” en dan wordt je opnieuw kwaad, dus toch die bekende cirkel. Als we die nu is doorknippen en er een mooie bloem aan tekenen. Klinkt leuk.
Het ontastbare en de herinneringen waarmee je het moet doen…. of eerlijk gezegd ‘mag doen’ en koester deze.
Groet en heel veel sterkte
Mad
ronald

23-10-2010 18:10

Zoals velen hier, ben ik hier terecht gekomen via google..
ik (36) ben mijn moeder op 24-09-10 verloren. Ze is 61 jaar geworden.
Het is nog maar ongeveer een maand geleden, maar denk niet dat ik die dag nog ooit voor één moment vergeten kan.
Mijn grootste nachtmerrie kwam uit, Mijn lieve moeder, plotsling in haar slaap overleden.
Het was donderdag avond, ik ging naar bed en leg zoals altijd m'n mobiel vlak naast me. je weet maar nooit….
Dacht nog bij mezelf, “nog 1 dagje werken” , lekker weekend….
vrijdag ochtend werd ik gewekt door mijn mobiel… 02:00 ?. Vader ?!.. Ik neem op… “wil je nu hierheen komen ?, … het is hier mis…” .
Mijn vader voegde daar nog aan toe dat ik kalm aan moest doen, “geen gekke dingen doen… kalm an !”.
Ik als een gek aankleden en snel op m'n fiets naar mijn ouderlijkhuis toe.
Toen ik de hoek van de straat opkwam zag ik een ambulance en politie auto staan.
Gooide mijn fiets in de gang, en ging door de voordeur naar binnen die al open stond.
eenmaal in de woonkamer zag ik alleen vreemde mensen in uniform, broeders en agenten.
Ineens stapt een agent aan de kant en komt mijn vader op mij af lopen……. hij kijkt me geschokt aan en zegt met verbaasde blik en toon….
“moeder is overleden ?!” .
Ik zie mijzelf compleet in een nachtmerrie belanden en draai mij om.. loop naar boven en zie mijn lieve moeder in bed liggen.
mijn lieve moeder…. mijn lieve moeder….
Mijn arme vader heeft moeten ontdekken dat mijn moeder tijdens de slaap is overleden, in paniek heeft hij zelfs nog geprobeerd te reanimeren.
Wat zal hij in paniek geweest zijn. Alleen de gedachte daaraan doet mij zoveel pijn.
Ik kon alleen naast haar zitten, vol ongeloof en grote paniek. Paniek omdat ik niets meer kon doen, ik voor mijn gevoel te laat was…
Ik deelde alles met mijn moeder, ze was niet alleen mijn moeder maar ook mijn beste vriend.
En dan op deze verschrikkelijke dag, moet je toekijken hoe je eigen lieve moeder in een lijkzak naar beneden wordt gebracht.
Ik en mijn vader zijn er zielloos achteraan gelopen, zamen kijkend hoe mam in een grote zwarte auto wordt weggereden.
Nee… denk niet dat ik dit ga vergeten, mijn moeder zowieso niet.
Ik mag een kerel zijn… maar ik huil elke dag om mijn moeder.
Ik weet het is nog vroeg, en ik heb nog een lange weg te gaan. Ze slijten zeggen ze…
Maar ik wil niet dat het slijt. Mijn moeder heeft verdiend om dagelijks met lach en traan herinnerd te worden.
En dat zal ik ook doen. Tot mijn laatste adem zal ik mijn moeder eren.
En omdat bij dit soort dingen ook aan je eigen dood gaat denken, Vondt ik het volgende wel een mooie gedachte.
De urn van mijn moeder wil ik mee naar huis nemen. Hier krijgt ze dan een mooi plekje.
Als mijn vader in de toekomst zal overlijden, en moge dat nog heeeeeel lang duren ( asjeblieft!!!!).
Dan zal ook zijn urn datzelfde mooie plekje krijgen.
In mijn testament wil ik laten zetten, dat als ik zelf overlijdt, ik samen met mijn ouders uitgestrooid wil worden.
Maakt het circeltje mooi rond….
Pfffff zie dat ik flink aan het typen ben geslagen…. effin…. moest m'n verhaal ff kwijt… bedankt !..
liset

26-10-2010 20:00

hoi ronald
ik ben liset 39 jaar en mijn moeder is 29 augustus plotseling overleden,na een operatie (nieuwe hartklep) wat heel goed was verlopen heeft mijn moeder een herseninfarct gehad en een dag later daarover nog een hersenbloeding. ik herken zoveel in jou verhaal….. het is net of ik het schrijf
het is nu 2maanden geleden en het gemis word met de dag erger. vorige week zijn we naar het crematorium geweest en hebben een urn uit gezocht,ook mijn moeder gaat naar huis zelf heb ik een ketting uitgezocht waar wat as van mijn moeder inkomt.is ze toch nog een beetje bij me
ik wens je heel veel sterkte
ronald

27-10-2010 06:16

Hoi liset. Jij natuurlijk ook veel sterkte gewenst.
We gaan nog een aantal zware maanden tegemoet, en dat donkere weer helpt ook niet echt mee.
nogmaals veel sterkte.
Zohra

31-01-2011 16:05

Mijn moeder is in november 2009 overleden na een lange periode van dementie. In de zomer voordat ze overleed ontdekte de dokter van het verpleeghuis waar ze woonde knobbeltjes in haar borsten. Wij, de kinderen, werden bij elkaar geroepen om te besluiten wat we nu moesten doen. De oncoloog wilde geen uitgebreid onderzoek doen bij mijn moeder omdat , vanwege haar Alzheimer het onderzoek veel te zwaar , te heftig en te verwarrend voor mijn moeder zou zijn. Bovendien zou behandeling voor de kanker haar geen goed doen en haar nóg slechter uit de behandeling laten komen dan ze al was.
Mijn lieve moeder begon al op haar 59ste te dementeren. Het begin met kleine vergeetachtigheidjes. Ze was eigenlijk nog heel jong en de meeste vrouwen van die leeftijd staan nog volop in het leven, maar mijn moeder ging steeds meer achteruit. Mijn vader leefde toen ook nog en heeft zo goed als het ging nog jaren voor haar gezorgd en zichzelf totaal weggecijferd. ‘We zijn getrouwd in Goede en Slechte tijden’ heb ik destijds beloofd en die belofte maak ik waar. Helaas overleed mijn vader ca. 5 jaar geleden op 73-jarige leeftijd, zomaar van het ene op het andere moment. Mijn moeder kwam thuis van de dagopvang en mijn vader had haar opgehaald van het busje en wilde haar op de bank zetten. Toen hoorde ik ineens een keiharde klap en het leek alsof de loodzware TV die we toen hadden op de grond was gevallen dus geschrokken kwam ik naar de woonkamer. Mijn moeder helemaal hysterisch en ik zag aan de blik in de ogen van mijn vader die op oneindig stonden dat het nooit meer goed zou komen. Nadat de ambulance was geweest en na defibrilatie bleek dat ze mijn vader niet meer konden redden. Ik kwam met de zorg voor mijn zwaar demente moeder te zitten. Zelf ben ik manisch depressief. Dat is al vreselijk zwaar op zich, maar ik wilde mijn moeder niet aan haar lot overlaten en heb nog een jaarlang voor haar gezorgd tot ik zwaar overspannen werd en heb moeten besluiten om mijn moeder te laten opnemen in een geriatrisch ziekenhuis waar zij de zorg kreeg die zij nodig had.
Ik voelde me schuldig, dat ik mijn moeder daar ‘wegstopte’. Elke avond dacht ik aan haar, aan hoe zij daar eenzaam in haar kamertje lag, zonder een herkenbaare ziel bij zich, die haar kon troosten als zij alleen was, maar ik MOEST aan mezelf denken, daar het voor mij met mijn manisch depressieve stoornis, een enorme opgave is om 24 uur per dag samen te zijn met een demente moeder. Ik kon werkelijk niets meer ondernemen. Boodschappen doen ging niet terwijl mijn moeder alleen thuis zat. Dan deed zij rare dingen , ging op de stoep zitten voor de deur en klampte steeds de buurvrouw aan om te vragne of zij misschien wist waar haar man was. Als zij rookte gooide ze brandende peuken achter de bank. Als ik terugkwam van de boodschappen had ze alle gordijnen potdicht gedaan, midden in de snikhete zomer. Ze was bang, ze was overal bang voor en vaak ben ik tegen haar uitgevallen, ook al wist ik dat zij er niks aan kon doen maar ik zat zo in de knoop met mijn eigen emoties dat ik soms in woede uit moest barsten om lucht te geven aan mijn emoties.
Toen ze opgenomen werd was dat voor mij heel erg zwaar natuurlijk. Ik voelde me egoistisch. Hoe kon ik mijn moeder ‘wegstoppen’ en dan ‘egoistisch’ mijn eigen leven gaan leiden? Ik stond er helemaal alleen voor Mijn broer vond het allemaal wel makkelijk, omdat ik thuis woonde deed ik het allemaal maar. Hij keek nergens naar om en mijn zus die had al jarenlang een slechte band met mijn moeder. Gelukkig heeft zij op het laatst toch nog afscheid genomen van mijn moeder wat mij erg goed deed.
Enfin, de knobbeltjes in de borsten van mijn moeder bleken toch kanker te zijn. Aangezien we het niet lieten behandelen kon de kanker doorwoekeren in haar lichaam. Op het laatst kreeg zij ook nog necrose (een soort zwarte vlekken van dood weeefsel over haar hele huid). De dag voor zij overleed zijn deze plekken nog weggesneden en mijn moeder kreeg morfine toegediend. Ze had ook nog suikerziekte en de laatste drie dagen voor haar overlijden had zij doorlopend bezoek. Ik week geen moment van haar zijde en wilde eigenlijk de hele tijd bij haar blijven. Ze at niet meer en dronk niet meer en door de morfine sliep zij konstant. Even leek zij weer op te leven en had zij zelfs een bakje vla gegeten, dus ik hoopte dat ze er weer een beetje bovenop zou komen, maar helaas, het ging weer bergafwaarts.
De laatste avond voor haar overlijden bezocht ik haar weer, ik hield haar hand de hele tijd vast en durfde niet naar huis te gaan, uit angst dat zij zou overlijden tijdens mijn afwezigheid. Ik vroeg de dokter of ik naar huis kon, want ik moest wel vanwege mijn huisdieren die moesten eten en mijn hondje die naar buiten moest! De dokter stelde mij gerust en zei dat ik met een gerust hart naar huis kon gaan. Niemand kon zeggen wanneer het moment daar zou zijn dus ging ik naar huis.
De volgende ochtend was ik vroeg opgestaan omdat ik weer naar mijn moeder wilde gaan. Toen ging de telefoon en het was het personeel van het verpleeghuis waar zij lag. ‘Het spijt mij u dit te moeten mededelen maar we hebben de treurige mededeling dat uw moeder enkele minuten geleden helaas is overleden!’
Ik dacht dat ik alle grond onder mijn voeten verloor, terwijl ik aan de andere kant een grote opluchting voelde, opluchting dat zij niet meer hoefde te lijden en dat zij nu vredig heen mocht gaan.
We gingen de begrafenis regelen en zij heeft een heel mooie begrafenis gekregen en ik heb zelfs nog de kracht gevonden om iets voor te dragen.
Het is nu pas een jaar en twee maanden geleden dat zij stierf maar sinds kort begin ik de pijn pas ECHT te voelen. In het begin leefde ik in een roes, vanwege het regelen van de begrafenis en alles wat daarbij komt kijken maar op een gegeven moment kom je in rustiger vaarwater en ga je nadenken over alles en dan komt de pijn pas echt.
Aanvankelijk ontkende ik haar dood ook, ik wilde haar steeds bellen en deed gewoon alsof zij nog leefde. Ik droomde ook over haar en zag haar dan sprankelend en bruisend, gelukkig alsof er niks aan de hand was en vroeg haar dan: ‘He hoe kan dit nu, u bent toch dement en u bent toch dood?’. Ik kreeg in mijn droom geen antwoord van mijn moeder maar het voelde fijn aan. Tot de desillusie kwam toen ik ontwaakte en de harde realiteit onder ogen moest zien.
Mijn moeder is dood en ik zal haar nooit weerzien. Net als mijn lieve vader. Ik begin nu pas hun dood te verwerken en soms is het zo vreselijk ondraaglijk, voel ik me zo alleen en weet ik me met mezelf geen raad. Toch koester ik de gedachte aan twee fijne ouders, die altijd voor mij klaarstonden wanneer ik hen nodig had. Die onvoorwaardelijk van mij hielden. Ik had twee TOP ouders en ik zal ze NOOIT vergeten!
Lieve papa en mama,
Ik hou van jullie!!!
Margreet

16-06-2011 19:52

Lieve,lieve,mama.
Mama ik mis je zo. Het is nu ruim 3 maanden geleden dat je bij ons weg ging,en ik heb het gevoel dat ik gek wordt.
Toen je ziek was en hulpbehoevend werd was ik er altijd voor je. Toen je stervende was heb ik je geen seconde alleen gelaten.
Ik ben sterk geweest toen we je begrafenis en alles moesten regelen en op de begrafenis zelf was ik kalm en heb ik een mooie speech gehouden zo mooi dat iedereen onder de indruk was.
Ik heb iedereen opgevangen en ik verbaasde mezelf dat het zo goed ging. Ik heb de laatste maanden wel eens gedacht dit is niet normaal hoe goed het gaat.
En dat dat zo is daar kom ik nu achter. Mama ik mis je zo,zo erg dat ik het gevoel heb niet verder te kunnen.
het verdriet is zo heftig dat ik er soms bang van wordt.
Ik weet dat het straks weer beter gaat ik heb immers hetzelfde met papa mee gemaakt 7 jaar geleden.maar om op je 42e al wees te zijn valt me heel zwaar. ik heb op je begrafenis ook het nummer van Karin bloemen (geen kind meer) uitgekozen dat zegt alles over hoe ik me nu voel.
Ik heb net voor het eerst de video van je begrafenis terug gekeken en als ik mezelf daar zo zie is het net een film die ik zit te kijken,ik heb het gevoel dat ik er helemaal niet bij ben geweest.
Maar het was mooi we hebben alles wat we nog voor je konden doen gedaan.
Lieverd ik hoop zo dat je nu gelukkig bent en dat je eindelijk de rust hebt gevonden die jij zo verdient.
Dag mama je zit voor altijd in m,n hart ik hou van je.
Je dochter Margreet
HUSFUEW

05-08-2011 11:37

hoi ik ben eren ik schrijf dit omdat mijn oma opa en vader dood zijn gegaan het kom allemaal door een autoongeluk het gebeurde zo.
mijn opa oma en vader zaten samen in de auto van mijn vader ze moesten naar het vliegveld en ze waaren bijna te laat en daarom reden ze heel snel maar door het te snel rijden hebben ze kij harde botsing gemaakt en toen ik het hoorde kon ik er niet tegen ik viel flauw maar na een paar minuten was ik al wakker ik moest huilen wij reden snel naartoe waar zij waren en toen zag ik het brand stuk maar ik kon nergens mijn opa oma en mijn vader zien ik moest heel hard huilen en het
EINDE
anke steenbeke

08-08-2011 21:06

ik ben 12 jaar en mijn mama is al twee jaar gestorven van kanker. ik voel en ben ongelukkige.ik vind het vooral erg dat ik ze maar een paar jaar gekend heb. ik mis haar ongelofelijk hard . Ze was drie jaar ziek maar ik snapte der niks van. ik hoop dat Ze het daar boven goed heeft en hoop dat ze me helpt. ik zal ze altijd in mijn hart dragen en nooit nooit de dingen die we samen beleeft hebben vergeten!!!!!!!!!!! Mama, I love you.
Ilse Stremme

08-08-2011 21:45

Hallo Anke,
Jij bent nog jonger dan ik je moeder verloren aan kanker. Zelf was ik 11 toen mijn moeder overleed na een ziekbed van ruim 3 jaar. Alles is ineens anders geworden en je kunt zelf er maar moeilijk uit krabbelen. Misschien heb je er wat aan, want toen ik destijds begon om alles aan mijn moeder te schrijven in een dagboek, leek het voor mij, dat ik het echt aan haar vertelde. Dan is het verdriet en het gemis niet over. Het missen zal er altijd wat zijn, maar het intense diepe verdriet, zal langzaam minder worden. Wat ik erg moeilijk vond, was het laatste beeld loslaten en terug te gaan naar de tijd, dat het nog wel redelijk goed ging met mijn moeder. Dat is mij op een gegeven moment gelukt en dat bracht ook berusting. Daardoor wist ik ook, dat mijn moeder het niet verdient had zo ziek te worden, maar dat het haar was overkomen.
Anke, ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Ilse.
SilenceZone

22-11-2011 13:38

Ik begrijp iedereen die op deze site zit .En zijn of haar moeder mist.
Mijn moeder is in geslapen in 1993 en ik mis mijn moeder nog steeds.
Je moeder is alles wat je hebt, Sins mijn moeder is overleden is er zo veel
gebeurd. Ze moest eens weten.. Ik hoop ook dat ze het weet.
En toe kijkt van uit de hemel. Ik denk dat ze zou zeggen.
Ik heb je toch gewaarschuwd. Je bent er nog niet. Kleine kinderen
kleine zorgen.Grote kinderen ,grote zorgen.Waar gaat dir naar toe……….?

ik mis mijn moeder nog steeds

Mad

ronald

liset

ronald

Zohra

Margreet

HUSFUEW

anke steenbeke

Ilse Stremme

SilenceZone