Hoi Frank,
Nee je bent niet gek of we zijn het samen!! ik praat ook soms tegen me moeder, ik schrijf brieven aan haar, vloek tegen haar, scheeuw tegen haar, huil bij haar enz enz. en zoals je al zegt het voelt wel goed zo heb ik nog een klein beetje het idee dat ze nog bij me is.
Groetjes
Anneke
Lieve Danielle
gecondoleerd met het verlies van je moeder!
Ik herken het gevoel van leegte, thuis is thuis niet meer.
Mn moeder is een maand geleden onverwachts overleden.
Voor jou is het langer geleden, maar ik geloof je oprecht dat het nog steeds zwaar is.
Het is je moeder, een van de belangrijkste personen in je leven.
Het is goed om er denk ik berouw over te hebben, maar probeer ook aan de mooie dingen te denken. Ik weet zeker dat ze wel ervaren heeft dat je van haar hield.
Nu is ze misschien ook op een mooiere plek waar alles goed is.
En weet je wat ontzettend veel troost geeft: God!
Hij is er altijd voor je en begrijpt je verdriet volkomen! Hij heeft mijn moeder en ons ook heel veel troost gegeven. Ze was niet bang, maar vertrouwde op Hem.
Ik verzeker je echt, dat Hij voor je zorgt en er altijd voor je is! Je kan altijd met Hem ‘praten’.
De manier waarop Hij werkt, lijkt voor ons vaak hard en onbegrijpelijk, maar op een of andere manier heeft Hij er een goed doel mee voor ogen.
Het enige dat Hij van ons vraagt is om in Hem te geloven en op Hem te vertrouwen!
Je moeder is bij je: in je hart, maar ook in jezelf. Jij bent tenslotte een deel van je moeder.
Heel veel sterkte en ik hoop echt dat je troost bij God mag vinden!
Liefs en vriendelijke groet.
lieve mensen ,
ik krijg tranen in mijn ogen als ik jullie verhalen lees ..
Ik ben zelf een meisje van 18 , een jaar geleden verloor ik mijn mama aan kanker .
Na een strijd van 22 maanden .
Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta , ik heb een oudere broer , die me niet meer ziet staan , ondertussen woont er al een nieuwe vrouw thuis .
Iedereen is mijn mama precies vergeten , maar ik niet.
Mijn vader werkt in een discotheek , hij is dus elk weekend van huis , toen mijn mama er nog was , bleef ik altijd thuis om op haar te letten en haar te helpen
ik was 16 en plots moest ik voor mijn mama zorgen terwijl zij mijn hele leven voor mij had gezorgd ,
tis natuurlek vanzelfsprekend dat ik dat ook heb gedaan
maar hoe moeilek dat het was
ik kan me niet eens meer herrineren hoe mijn mama was toen ze niet ziek was
heel erg dat ik dit moet zeggen
maar ze was zo verandert
en ineens was ik verantwoordelekvoor haar en ik was er niet klaar voor
en nu denk ik dat ik haar mss te kort heb gedaan of niet genoeg
ik voel me zo miserabel
ik wil bij haar zijn
een mama is onvervangbaar
en je weet pas wat je kwijt bent eens het zover is
ik heb zoveel spijt van dingen die ik heb gedaan of gezegd
en nu kan ik daar niks meer aan veranderen
ik voel me alleen en kan er met niemand over praten
mijn mama was er altijd voor mij
onvoorwaardelijk
maar ik had het zo moeilek
en ik wist niet wat ik moest doen
ik heb dingen gezegd dat ik niet meende
ik heb haar gekwetst
ik heb zoveel spijt
en ik kan niet meer doen alsof dat alles inorde is
wij waren ooit zo een gelukkig gezin
nu niet meer
Lieve Sabina.
De wereld van een zestien jarige is soms al zo ingewikkeld , verwarrend. Petje af meid , dat jij het hebt gekunt , zorg te dragen voor je zieke moeder.
Dat is loodzwaar !
Het is nooit te laat om datgene te willen zeggen , wat je nog had willen zeggen al is ze niet meer hier op aarde , in jullie bijzijn.
Trek je lekker terug op een plekje waar jij het fijn vindt , pak pen en papier , een dagboek , wat dan ook .
Schrijf wat je haar had willen zeggen , waar je nog mee zit er vanuit gaande dat niks te gek is voor woorden .
Leg het bij haar plekje of iets wat voor jou prettig voelt .
Ik kan je namelijk vertellen dat je je nergens schuldig over hoeft te voelen , maar het is jou gevoel en dus bestaat het.
Ik wens je heel veel goeds en veel sterkte , je mam verliezen op z on jonge leeftijd dat valt absoluut niet mee , wees niet te hard voor jezelf.
anke
Hi Frank,
Mijn moeder is in juni 2009 na een slopend ziekbed overleden. Vol in de ziekte gesprongen, viel ik na haar overlijden in een gat. Wetende dat het beter is, en de pijn voorbij is, probeerde ik de draad weer op te pikken. Met veel steun van mijn vriend en af en toe lekker scheef gaan, sleep ik me er aardig door heen. Ook ik ben net als Ellen bewust met het proces omgegaan. Heb vooral geleerd om mijn emoties te uiten. Praten was voor mij niet het antwoord, aangezien ieders verdriet anders is. Wat ik mee wil geven is, probeer jezelf niet te oordelen over je verdriet. Alles wat je doet, zegt, voelt is ok. Het is dan ook niet belangrijk of anderen je begrijpen. Als ze maar durven te luisteren, en je de steun geven die je nodig hebt. En het maakt ook echt niet uit hoe lang dat duurt.
Heel veel sterkte!
Hallo Anneke
het is nu 2 weken verder en er moest van alles gedaan worden in en rond om het huis van mijn moeder .
s,avonds keek ik wel iedere dag op deze site en las de verhalen maar als ik wilde reageren ,
kreeg ik het niet klaar.
het was net of dat alles in 1 keer eruit wilde ,en dan krijg je niets geschreven .
het was iedere dag zo heftig ik denk omdat je met de spullen van je moeder bezig bent geweest
we waren met ons 4tjes in het huis bezig mijn zus vriend van mam en mijn tante
maar voor mijn gevoel hoorde het niet ik wist het moet maar het hoort niet het zijn haar spullen
af en toe voelde ik me of we aan het roven waren dat is niet maar het voelde zo
wat ik wel ook heb gehad en dat was wel heel erg mooi en daar heb ik nu denk ik veel aan is dat ik mijn moeder niet zag ook niet echt voelde maar haar geur rook
niet in het huis van mijn moeder maar thuis bij mij
en het mooie is de geur komt iedere keer van rechts langs en nicole mijn vriendin ruikt het niet
en dan ga je denken ik ben gek
dat heeft mam geweten op 1 avond was het weer toen ik van de kamer naar de keuken liep daar was het weer die geur maar dit keer bleef de geur op de zelfde plek hangen als ik 1 stapnaar voren deed was het weg 1 stap naan achter was het er weer nog 1 stap en het was weer weg
ik kon met mijn neus bijna het vollume aangeven ik ben in het midden gaan staan en had het gevoel of ik in mam stond het voelde goed rustig en vertrouwt
ik wilde dit niet verstoren maar wilde wel weten of nicole de verschillen in de lucht ook rook dus riep ik nicole
maar nicole rook geen verschillen daar waar ik het aangaf
ik heb het maar gewoon over mij heen laten komen het was geweldig
maar je blijft twijfelen en je kunt het ook niet aan je familie vertellen alleen aan mijn zus
die gaf aan vertel dat maar niet aan step mams vriend die is daar te nuchter voor en misschien verward het hem alleen maar
dus ik hield mijn mond
een paar dagen later komen step en mijn tante bij ons op bezoek
hebben wat gepraat en daar kwam het
op eens zegt step ik lag laats in bed en ik sliep nog niet en opeens stond mam voor het bed het was donker maar het was net of waar mam stond dat licht was
hij heeft haar gezien zoals je iemand ziet overdag hij is recht op gaan zitten heeft iets tegen haar gezegt en deed toen de lamp aan de schakelaar hangt acher het bed denk ik en toen was ze weer weg vertelde step
van af dat moment wist ik het gevoelsmatig zeker mam doet wat ze mij maanden eerder gezegt had als ik kan geef ik je een teken
zeker omdat step een beetje een boertje is dit heel positief bedoeld maar die zijn wat nuchterder in dat soort dingen
vanaf nu kan ik veel beter met dingen omgaan hooooooooo ik huil mijn ogen nog steeds regelmatig uit mijn kop maar de paniek is minder
het gemis is groot maar de paniek is veel minder
nu de laatste dagen zijn de reuk golven veel minder eigenlijk zijn ze nu even weg maar het vredige gevoel komt wel vaker in mij wat had als ik die geur rook
het is heel appart en heel mooi en als step en ik het ons inbeelden nou en wij voelen ons er goed bij
alleen 1 ding snap ik niet goed waarom mijn zus en mijn tante niet ze waren voor mijn moeder zeker niet meer of minder
of het moet nog komen ………………geen idee
frank
Hoi Frank,
Ook al doe je er dan 2 weken over je komt dan ook wel gelijk met een verhaal dat ik ook even een plek moet geven.
Het is altijd raar om opeens alle spullen uit te moeten zoeken en vooral dat je nu ook in die laatjes moet kijken waar je normaal niet eens in mocht kijken het zijn toch prive dingen. Andere kant komen er ook volop herinneringen omhoog wat ik toch ook wel als prettig ervaarde, ik moet trouwens nog steeds een deel uitzoeken maar kan mezelf er 1 1/2 jaar later nog niet toe zetten, ik vond het al erg om toch maar de trouwringen te vragen aan me vader omdat ik het toch een hele eer vind om hun trouwringen te kunnen dragen als ik ooit ga trouwen. Nu weet ik ook dat ik de rest alleen met me vriend dadelijk sta uit te zoeken en niet met zijn alle dat maakt het ook vreemd.
Het is fijn dat je je moeder toch nog af en toe ruikt, en zeker omdat het je een rustig gevoel geeft wat anderen hier ook van denken zolang het jou rust geeft kan het nooit verkeerd zijn.
Mijn moeder heeft niet zo duidelijk contact met me gezocht maar andere kant zijn er kleine tekens geweest, heel suptiel maar toch net leesbaar, liedjes van de crematie waarvan er 3 opeens achter elkaar op de radio kwamen de een noemt het toeval de andere noemt het een teken, ik heb me voorgenomen dat het een teken is en dat over hopelijk vele jaren ik weer met mijn moeder kan praten.
Jij vroeg je ook af waarom je zus en je tante nog niks hebben gemerkt, maar zoals ik net al zei tekenen kunnen ook heel subtiel zijn, misschien hebben ze ze gemist of inderdaad vond je moeder gezien dat je de laatste 2 maanden zo'n intensief contact te hebben gehad het belangrijker om eerst met jou en haar vriend contact te zoeken tijd weet raad zeggen ze wel eens he!!!
En dat huilen, ik ben nu ondertussen ongeveer 1 1/2 jaar verder en ik heb het ook nog bij tijd en wijle dit zal naar mijn beleving ook niet meer over gaan omdat me moeder wel degelijk belangrijk was en hoe verder ik kom, hoe meer ik haar ga begrijpen, langzaam komen bij mij stukjes van de puzzel op zijn plaats.
Zo heb ik ook besloten een tattoo te nemen ter nagedachtenis van me moeder. Voor mij een herinnering aan haar, want ik wil haar nooit vergeten, voor een ander misschien wel een versiering niet iedereen hoeft te weten waar hij voor staat maar voor mij een idee dat ik haar altijd nog bij me zal dragen.
Ik krijg ook nog steeds de vraag hoe het nu met me gaat, maar ik moet zeggen de vraag word ook minder pijnlijk voor me. De mensen die niet begrijpen dat ik mijn moeder nog bijna elke dag mis, die mensen zijn niet wijzer….
Sorry als het een beetje van de hak op de tak ik maar zoals jij al zei, ik wil zoveel zeggen en daardoor komt het bij mij als een warboel eruit.
gr.
Anneke
Hallo allemaal
Het is weer zover de week is weer voorbij en jawel ik hang er weer in de pijn onzekerheid ik weet nu niet wat het is gewoon alleen
de geur die ik steeds rook en mij veiligheid en rust gaf is de hele week weg dus dat was het nu moet ik toch alleen verder
ik ben niet alleen maar nu voelt het zo de tranen rollen over mijn wangen en ik kan ze niet tegen houden we kijken naar de tv en alles maakt mij week
of het nu muziek is of beelden nu ben ik een grote bom met emotie waar van af en toe het lont sist en dan weer stopt maar wanneer gaat die af en wat dan
wat gaat er dan gebeuren de gedachte alleen al neemt mij de lucht weg
maandag voelde ik mij nog zo rijk omdat mam en ik zoveel hadden de herinnering hier aan gaf mij energie die eenheid die zorg dat alles waar geen woorden voor zijn
maar nu ja ze is wel weg en ik mis haar ik moet verder natuurlijk dat wil ik ook er zijn nog zoveel mensen die ook om mij geven maar op dit moment is alles
ik weet niet …………donker angstig leeg ……….soms zelf zinloos alles gaat voor bij en wie is de volgende dat zijn vragen dingen die in mijn hoofd rond dollen
toch aan jullie verhalen en reaktie,s heb ik veel een soort gelijk iets ik weet niet hoe ik dat moet zeggen
mooi dat jullie er zijn
gr frank
Hallo Ruby
ja als praat dat lucht op maar het is elke keer maar voor even
en dan wil ik weer praten en weer en weer die anderen worden daar misschien wat moe van
voor ons staat het even stil maar de rest van de wereld gaat door of er niets is gebeurt
dat moet ook zo denk ik
maar ik sta stil vast in het verdriet
kom ik hier nog ooit uit ?
soms heb ik hoop en soms is het heel donker
gr frank
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's